Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/29

mi, ale na progu, nie przywitała kułakiem, lecz grymasem, przypominającym cokolwiek uśmiech.
 — Jestem! — zawołał Pitoux, wchodząc do pokoju z miną zdradzającą zadowolone sumienie, że się dzień spędziło pożytecznie.
 — Jesteś i to z dobrym workiem — rzekła ciotka Aniela.
 — A tak... — potwierdził Pitoux.
 — Cóż masz w tym worku? — spytała stara panna, wyciągając pożądliwie rękę.
 — Buczynę — odpowiedział Pitoux.
 — Buczynę?...
 — Rozumiesz przecie moja ciotko, że gdyby ojciec La Jeunesse, stróż z Bruyere-aux-Loups, widział mnie kręcącego się w jego dzielnicy bez worka, zapytałby mnie napewno: Czego ty tu chcesz, mały włóczęgo? Nie dodaję nawet, że zacząłby mnie napewno o coś podejrzewać. Tymczasem, gdyby chciał wiedzieć co tam robię, mając worek, odpowiedziałbym mu, że przyszedłem po buczynę, a to nie jest przecie wzbronione?
 — A więc! Skoro to nie jest wzbronionem, toby ci nic nie powiedział.
 — Nie miałby żadnej dobrej racji.
 — A więc... zamiast zastawiać sidła, zbierałeś przez cały dzień buczynę, próżniaku! — wrzasnęła ciotka Aniela, której zdawało się, że już przepadły króliki.
 — Przeciwnie, rozstawiałem sidła, zbierając buczynę, tak, iż La Jeunesse widział mnie ciągle przy robocie.
 — I nic nie powiedział?
 — Owszem, kazał się pokłonić ciotce. Dzielny to człowiek, ten ojciec La Jeunesse?
 — Ale cóż króliki? — zapytała znowu ciotka Aniela, której nic od tej myśli oderwać nie było w stanie.
 — Króliki? Księżyc wschodzi o północy, o pierwszej więc pójdę zobaczyć, czy się złapały.
 — Gdzie?
 — Do lasu?
 — Jakto, o pierwszej w nocy pójdziesz do lasu?
 — A jakże.
 — Nie boisz się?
 — Czegóż miałbym się bać do licha?...
 Ciotkę Anielę zachwyciła odwaga Pitoux, tak, jak zdziwiła ją jego przebiegłość.