Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/297

bym zaniósł ją do mieszkania. Ona potrzebuje opieki kobiecej.
 — I owszem — rzekła królowa, wyciągając rękę do dzwonka.
 Ale na odgłos metalu Andrea zasztywniała i zawołała w malignie:
 — O! ten Gilbert!
 — Na to imię królowa drgnęła, a hrabia zdziwiony złożył żonę na sofie.
 W tej chwili za dzwonkiem wszedł służący.
 — Nic, nic... powiedziała królowa, dając mu znak ręką, ażeby się oddalił.
 Po wyjściu służącego hrabia i królowa spojrzeli po sobie. Andrea zamknęła znowu oczy i jakby uległa nowemu napadowi.
 Pan de Charny klęcząc przy sofie, podtrzymywał ją leżącą.
 — Gilbert — powtórzyła królowa — co to za nazwisko?
 — Trzebaby się dowiedzieć.
 — Zdaje mi się, że je znam — rzekła Marja Antonina — nie pierwszy to raz słyszałam je pono z ust hrabiny.
 Ale Andrea, jak gdyby przeczuła groźbę w tem wspomnieniu królowej, Andrea otworzyła oczy, wyciągnęła ręce ku niebu i z wysiłkiem zerwała się na nogi.
 Pierwsze jej spojrzenie, już przytomne, padło na Oliviera, którego poznała i objęła wzrokiem pełnym miłości.
 Potem, jak gdyby ten mimowolny objaw jej myśli nie był godzien jej duszy spartańskiej, odwróciła oczy i spostrzegła królowę.
 Skłoniła się natychmiast.
 — Boże mój! co pani jest? — zapytał Olivier — przestraszyłaś mnie; pani tak silna, tak mężna, uległaś takiemu omdleniu?
 — Panie — odpowiedziała — dzieją się w Paryżu rzeczy tak straszne, że kiedy mężczyźni drżą, kobiety mdleć mogą. Opuściłeś pan Paryż! o! dobrześ uczynił.
 — Wielki Boże! Hrabino — rzekł Olivier tonem powątpienia — czyż cierpiałaś tak dla mnie?
 Andrea raz jeszcze spojrzała na królowę i na męża, ale nic nie odpowiedziała.