Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/300

 — O! tak; gdy przy wymawianiu tego nazwiska doznawałaś jakby męczarni.
 — Być może... nie wiem, jaka tego przyczyna. Zastałam w gabinecie Jego Królewskiej Mości mężczyznę ubranego czarno, z twarzą surową, który mówił o rzeczach smutnych i strasznych; opowiadał z okropną prawdą o zabójstwie dokonanem na panach de Launay i de Flesselles! Przestraszyłam się tego i osłabłam, jak wiadomo Waszej Królewskiej Mości i hrabiemu. Wtedy może co powiedziałam, wtedy zapewne wymówiłam to nazwisko Gilberta.
 — Być może — wyrzekł Olivier, nie chcąc widocznie dalej posuwać badania — ale teraz już się pani uspokoiłaś?
 — Zupełnie.
 — To poproszę panią o jedną rzecz, panie hrabio — powiedziała królowa.
 — Jestem na rozkazy Waszej Królewskiej Mości.
 — Zechciej pan udać się do panów de Bezenval, de Broglie, de Lambesq i powiedz im, ażeby zatrzymali wojsko na stanowiskach, na jakich się znajduje, a król jutro, wraz z radą, obmyśli, co ma czynić dalej.
 Hrabia skłonił się, a przed wyjściem rzucił ostatnie spojrzenie na Andreę.
 Spojrzenie to pełne było czułego niepokoju.
 Nie uszło ono uwagi królowej.
 — Hrabino — rzekła — czy nie zechcesz pójść do króla ze mną?
 — Nie, Najjaśniejsza Pani, nie — żywo odparła Andrea.
 — Dlaczego?
 — Proszę Waszą Królewską Mość, ażeby pozwoliła mi udać się do domu: wzruszenia, jakich doznałam, dają mi uczuć potrzebę spoczynku.
 — Hrabino, powiedz mi szczerze: czy miałaś jakie zajście z Jego Królewską Mością?
 — O! żadnego, Najjaśniejsza Pani, żadnego zgoła.
 — Ależ powiedz, proszę cię, powiedz otwarcie. Król nie zawsze oszczędza moich przyjaciół.
 — Król, jak zwykle, pełen jest dobroci dla mnie, ale...
 — Ale wolisz się z nim nie widzieć, czy tak? Stanowczo, jest coś w tem, hrabino — rzekła królowa z udaną wesołością.