Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/304

 — O! wiesz dobrze, kochana hrabino, że zawsze służy ci prawo, etykieta nie dla ciebie. Ale zanim się oddalisz, czy nie masz mi czego do powiedzenia?
 — Ja? — zapytała Andrea.
 — Tak, ty.
 — A to z jakiego powodu?
 — Z powodu tego pana Gilberta, którego widok tak cię zatrwożył?
 Andrea drgnęła, ale potrząsnęła tylko głową na znak zaprzeczenia.
 — W takim razie nie zatrzymuję cię, kochana Andreo, jesteś wolna.
 I królowa postąpiła krok, ażeby wejść do buduaru, stykającego się z gabinetem.
 Andrea zaś skłoniwszy się z szacunkiem, podeszła ku drzwiom.
 Lecz w chwili, gdy je miała otworzyć, ozwały się na korytarzu kroki — i na klamce zewnętrznej oparła się czyjaś ręka.
 Jednocześnie dał się słyszeć głos Ludwika XVI, wydający rozkazy kamerdynerowi.
 — To król! Najjaśniejsza Pani! — wyrzekła Andrea, cofając się kilka kroków — król!
 — Tak jest, to król — rzekła Marja Antonina. — Czyż tak cię on przestrasza?
 — Na imię Boga! Najjaśniejsza Pani — odpowiedziała Andrea — niechaj nie widzę króla, niechaj nie stanę przed jego obliczem, przynajmniej nie dzisiaj, umarłabym ze wstydu!
 — Ale powiedz mi nareszcie hrabino...
 — Wszystko, wszystko, jeżeli Wasza Królewska Mość wymaga. Ale. ukryj mnie, Najjaśniejsza Pani.
 — Wejdź do mego buduaru, hrabino — rzekła Marja Antonina — wyjdziesz stamtąd po wyjściu króla. Bądź spokojna, więzienie twe długo nie potrwa; król nigdy tu długo nie bawi.
 — O!... dziękuję, dziękuję! — zawołała hrabina.
 I, wpadając do buduaru, znikła w chwili, gdy król otwierając drzwi, ukazał się na progu pokoju.