Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/305

ROZDZIAŁ XXX

KRÓL I KRÓLOWA

 Królowa, obejrzawszy się dokoła, przyjęła ukłon króla i oddała mu go przyjaźnie.
 Poczem król podał jej rękę.
 — I jakiemuż to szczęśliwemu wypadkowi — zapytała Marja Antonina — zawdzięczam wizytę Waszą?
 — Spotkałem hrabiego de Charny, który powiedział mi, że z waszego rozkazu idzie oświadczyć wszystkim naszym wodzom, ażeby siedzieli spokojnie. To piękne twoje postanowienie tak mi się podobało, że nie mogłem przejść przed waszym apartamentem, bez podziękowania.
 — Tak — odrzekła królowa — istotnie, namyśliłam się i sądzę, że lepiej będzie pozostawić wojsko w spokoju i nie dawać powodu do wojen domowych.
 — Widzisz więc, gdybyś czuła się na siłach, Najjaśniejsza Pani, prowadziłabyś wojnę.
 — Gdybym się czuła dość silną — odrzekła Marja Antonina — spaliłabym Paryż.
 — O! byłem pewny, że pragniesz zaniechać wojny z innych pobudek, niż ja.
 — A jakież są pobudki twoje, Najjaśniejszy Panie, małżonku mój?...
 — Mam tylko jeden powód.
 — Jaki?
 — Bardzo prosty. Nie chcę prowadzić wojny z ludem, bo zdaje mi się, że lud ma słuszność.
 — Słuszność? — zawołała królowa — lud ma słuszność, że się buntuje?
 — A tak!
 — Ma słuszność burząc Bastylję, zabijając gubernato-