Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/335

 — Być może, Najjaśniejsza Pani — zimno odpowiedział Gilbert.
 Królowa zamilkła; widać było na jej ustach drgające słowo gwałtowne, wrzące.
 Ale się powstrzymała.
 — Muszę panu wierzyć — rzekła tylko — panu, jako wielce uczonemu.
 I nacechowała te słowa ostatnie tak krwawą pogardą, że oko Gilberta zkolei jakby zabłysło ogniem gniewu.
 Ale sekunda walki dostateczna była, aby mu zapewnić zwycięstwo.
 Z czołem też pogodnem i słowem powolnem, podjął prawie natychmiast:
 — Zbyt dobra jest Wasza Królewska Mość, że chce mi przyznawać dyplom uczonego, nie poznawszy mojej wiedzy.
 Królowa ukąsiła się w wargi.
 — Pojmujesz pan dobrze — rzekła — że nie mogę wiedzieć, czy jesteś uczonym; ale tak powiadają i ja powtarzam tu za innymi.
 — Nie wypada, Najjaśniejsza Pani — odparł z szacunkiem Gilbert, kłaniając się niżej jeszcze niż dotąd — nie wypada, ażeby umysł taki, jak Waszej Królewskiej Mości, powtarzał ślepo to, co mówi tłum.
 — Chcesz pan powiedzieć, lud? — szydersko odrzekła królowa.
 — Tłum, Najjaśniejsza Pani — powtórzył Gilbert z siłą, która poruszyła w głębi serca kobiety coś boleśnie wrażliwego na wzruszenie nieznane.
 — Ale nie spierajmy się o to. Powiadają, żeś pan uczony, to dosyć. Gdzie pan się uczyłeś?
 — Wszędzie.
 — To nie odpowiedź.
 — A więc nigdzie.
 — Wolę taką. Nie uczyłeś się nigdzie?
 — Jak się Waszej Królewskiej Mości podoba — odpowiedział doktór z ukłonem. — A jednak jest to mniej dokładne, niż gdy powiedziałem: wszędzie.
 — Odpowiedz pan więc, jak należy — zawołała królowa niecierpliwie — a nadewszystko przez litość, panie Gilbert! oszczędź mi tych frazesów.
 Potem, jakby sama do siebie szepnęła: