Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/349

ROZDZIAŁ III

RADA

 Król wszedł żywo i ciężko, według zwyczaju.
 Wyglądał zakłopotany i zaciekawiony, co szczególnie odbijało od zimnej sztywności królowej.
 Kolory na twarzy nie opuściły go bynajmniej. Zadowolony z dobrego zdrowia, jakiego zaczerpnął z powietrzem porannem, oddychał i szedł tupiąc nogami po posadzce.
 — Gdzież doktór? — rzekł — co się stało z doktorem?
 — Dzień dobry, Najjaśniejszy Panie. Jak zdrowie dziś z rana? Czy czujesz się bardzo znużonym? — mówiła królowa.
 — Spałem sześć godzin, tyle co mi się należy. Mam się bardzo dobrze. Umysł rześki. Ale ty jesteś nieco blada, moja pani. Mówiono mi, że posyłałaś po doktora?
 — Oto jest pan doktór Gilbert — rzekła królowa, wskazując na framugę okienną, w którą wsunął się doktór.
 Rozjaśniło się czoło króla natychmiast i rzekł:
 — A! zapomniałem. Posyłałaś po doktora, byłaś więc słaba?
 Królowa się zarumieniła.
 — Rumienisz się — mówił Ludwik XVI.
 Oblała się purpurą.
 — Znowu jakaś tajemnica? — rzekł król.
 — Co za tajemnica, Najjaśniejszy Panie? — przerwała królowa wyniośle.
 — Nie rozumiesz mnie. Powiadam ci, że skoro masz swych lekarzy ulubionych, chyba nie poco innego wezwałaś doktora Gilberta, tylko ażeby...
 — Ażeby co?