Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/350

 — Ażeby, jak zwykle, ukryć przede mną, żeś słaba.
 — O! o! — odezwała się królowa z pewną ulgą.
 — Tak — mówił dalej Ludwik XVI — ale bądź ostrożna, pan Gilbert jest moim powiernikiem, i co mu rozpowiesz, on mi powtórzy.
 Gilbert się uśmiechnął.
 — Co do tego, to nie, Najjaśniejszy Panie — rzekł.
 — Masz tobie, otóż królowa psuje moich ludzi.
 Marja Antonina rozśmiała się krótko i głucho, jak zwykle, kiedy ktoś chce przerwać rozmowę albo dać do zrozumienia, że ona go nuży.
 — Więc — odezwał się — ponieważ to królowę bawi, powiedz mi, co mówiła.
 — Pytałam doktora — przerwała Marja Antonina — dlaczego Wasza Królewska Mość posłałeś po niego tak wcześnie. Wyznaję, że obecność jego od samego rana zaciekawia mnie i niepokoi.
 — Czekałem na doktora — odrzekł król chmurniejąc — ażeby znim pomówić o polityce.
 — A! to bardzo dobrze — odparła królowa.
 I usiadła, jakby chcąc posłuchać.
 — Pójdź, doktorze — powiedział król, kierując się ku drzwiom.
 Gilbert głęboko skłonił się królowej i zabierał się do wyjścia z Ludwikiem XVI.
 — Dokąd idziesz, Najjaśniejszy Panie? — zawołała królowa — jakto?... odchodzisz?
 — Nie o wesołych rzeczach mamy mówić, Najjaśniejsza Pani, lepiej królowej oszczędzić choć jednej troski.
 — Troskami nazywasz cierpienia? — majestatycznie zawołała królowa.
 — Tembardziej, moja droga.
 — Proszę zostać — rzekła — ja chcę. Spodziewam się, panie Gilbercie, że mi będziesz posłuszny.
 — Panie Gilbercie! panie Gilbercie! — mówił król bardzo niezadowolony.
 — Cóż takiego? — zapytała Marja-Antonina.
 — Ej! pan Gilbert, który miał mi poczynić różne uwagi, swobodnie porozmawiać ze mną, według sumienia, teraz, tego nie uczyni.
 — Czemuż nie? — zapytała królowa.
 — Bo pani będziesz obecna.