Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/353

 Król wzruszył ramionami z lekkim ruchem niecierpliwości.
 — Ależ posłuchaj go pani, na Boga — rzekł — dosyć będzie czasu sprzeciwić się po wysłuchaniu.
 — Najjaśniejszy Pan ma słuszność — rzekł Gilbert; — gdyż to, co mam powiedzieć nie jest jeszcze wiadome. Wasza Królewska Mość uważasz się za bezpieczną w pośród armji pewnej, wiernej gotowej umrzeć za nią: to błąd! Pomiędzy pułkami francuskiemi połowa spiskuje z reformatorami na rzecz idei rewolucyjnej.
 — Ostrożnie, mój panie! — zawołała królowa — znieważasz armję!.
 — Przeciwnie, Najjaśniejsza Pani — rzekł Gilbert — ja mówię na jej pochwałę. Można szanować królowę i być wiernym królowi, kochać ojczyznę i poświęcić się za jej wolność.
 Królowa rzuciła na Gilberta wzrok ognisty, jak błyskawica.
 — Panie — rzekła — ta mowa...
 — Tak, ta mowa razi Waszą Królewską Mość — rozumiem; — gryż według wszelkiego prawdopodobieństwa Wasza Królewska Mość słyszysz ją po raz pierwszy.
 — Trzeba się jednak będzie do niej przyzwyczaić — powiedział Ludwik XVI z tym zdrowym rozsądkiem rezygnacyjnym, który stanowił główną jego siłę.
 — Nigdy! — zawołała Marja Antonina — nigdy!
 — Ależ posłuchajmy, posłuchajmy! — ja uważam, że wszystko, co mówi doktór, jest bardzo rozumne.
 Królowa usiadła napowrót drżąca.
 Gilbert mówił dalej.
 — Rzekłem więc, żem widział Paryż, a Wasza Królewska Mość nie widziała nawet Wersalu. Czy wiadomo, Najjaśniejszym Państwu, co w tej chwili Paryż chce uczynić?
 — Ja nie wiem — odrzekł król niespokojny.
 — Przecież nie zechce drugi raz zdobywać Bastylji — wtrąciła królowa z pogardą.
 — Zapewne, że nie — odparł Gilbert; — ale Paryż wie, że jest inna jeszcze twierdza pomiędzy ludem jego i królem. Paryż zamierza zebrać deputowanych ze wszech stron i posłać ich do Wersalu.
 — O! niech przyjdą! — zawołała królowa z dziką radością — będą dobrze przyjęci!