Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/357

ROZDZIAŁ IV

POSTANOWIENIE

 Po raz pierwszy królowa wydawała się głęboko wzruszoną. Czy wskutek rozumowania czy pokory doktora?
 Król także powstał z wyrazem stanowczości. Myślał o wykonaniu projektu.
 Jednak, jako nawykły radzić się we wszystkiem królowej, odezwał się:
 — Najjaśniejsza Pani, zgadzasz się, co...
 — Trudna rada, Najjaśniejszy Panie — odpowiedziała Marja Antonina.
 — Nie żądam od ciebie zaparcia się woli — powiedział król niecierpliwie.
 — Czego więc żądasz?
 — Żądam od ciebie przekonania szczerego, któreby wzmocniło moje przekonanie.
 — Żądacie ode mnie przekonania?
 — Tak jest.
 — O! to jestem mocno przekonana, Najjaśniejszy Panie...
 — O czem?
 — Że nadeszła chwila, w której monarchja stanie się najopłakańszem i najnikczemniejszem państwem w świecie.
 — O! — odparł król — przesadzasz. Że opłakana jest monarchja, przyznaję, ale nikczemna, cóż znowu?
 — Najjaśniejszy Pani?, smutny przekazali ci spadek twoi królewscy przodkowie — powiedziała Marja Antonina z żalem.
 — Tak — podjął Ludwik XVI — spadek, który z boleścią muszę dzielić z tobą.