Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/365

ROZDZIAŁ V

PANCERZ

 Następny ranek zaświtał jasny, pogodny, jak w przeddzień; słońce olśniewające złociło marmury i piaski Wersalu.
 Ptaki, siedzące tysiącami gromad na najwyższych drzewach parku, witały ogłuszającym krzykiem nowy dzień gorąca i wesela budzący ich radość.
 Królowa wstała o godzinie piątej. Kazała prosić do siebie króla, skoro się tylko obudzi.
 Ludwik XVI — trochę zmęczony przyjęciem Zgromadzenia i przybyłej deputacji, której musiał odpowiadać, bo był to początek rozpraw, — spał cokolwiek dłużej, wynagradzając zmęczenie, aby nikt nie powiedział, że stracił na świeżości.
 Zaledwie go ubrano, zaledwie przypasał szpadę, gdy usłyszał prośbę królowej: zmarszczył lekko brwi.
 — Jakto? — rzekł — królowa wstała już?
 — O! oddawna Najjaśniejszy Panie.
 — Czy jeszcze chora?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.
 — I czegóż żąda ode mnie, tak wcześnie?
 — Jej Królewska Mość tego nie powiedziała.
 Król zjadł pierwsze śniadanie składające się z buljonu i wina i poszedł do Marji-Antoniny.
 Zastał królowę zupełnie ubraną, jak na uroczystość, piękną, bladą, imponującą. Przyjęła męża z tym zimnym uśmiechem, który błyszczał jak słońce zimowe na licach królowej, w czasie przyjęć u dworu, kiedy trzeba było rzucić promień tłumowi.