Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/367

 — Ale, Najjaśniejszy Panie, ja nie zaprzeczam wcale tego, co mi łaskawie mówisz; zdecydowałam się wczoraj, zrezygnowana jestem dzisiaj.
 — Więc, pani, nacóż ten wstęp?
 — Ja nie myślałam o żadnym wstępie.
 — Przepraszam! dlaczegóż to pytanie o mój strój, o projekta?
 — O strój? tak, to co innego — odpowiedziała królowa, próbując jeszcze tego uśmiechu, który w miarę jak znikał, stawał się bardziej posępny.
 — Cóż chcesz od mojego ubrania?
 — Chciałbym, Najjaśniejszy Panie, abyś je zrzucił.
 — Czy nie wydaje ci się stsowne to jedwabne ubranie koloru fioletowego? Paryżanie przywykli widzieć mię w tem ubraniu; lubili na mnie ten kolor, na którym zresztą niebieska wstęga dobrze odbija. Samaś mi to często mówiła.
 — Nie zarzucam nic barwie tego ubrania.
 — Więc?
 — Tylko podszewce.
 — Doprawdy, intrygujesz mnie swoim wiecznym uśmiechem... Podszewka?... co za żart?
 — Nie żartuję już... teraz, niestety.
 — Teraz znowu dotykasz mej kamizelki, czy ci się i ona nie podoba?...
 — Nie mam nic przeciw kamizelce.
 — Jakaż ty jesteś dziwna!... Więc ten żabot, ta batystowa koszula haftowana, nie podobają ci się? E! czyż nie mam się wystroić, jadąc z wizytą do mojego drogiego miasta Paryża?
 Gorzki uśmiech ściągnął usta królowej; dolna warga szczególniej, ta, którą jej tak zarzucano, jako austrjaczce, odęła się i wysunęła naprzód, jakby pełna jadu, nienawiści i gniewu.
 — Ja nie zarzucam nic twemu pięknemu strojowi, Najjaśniejszy Panie, tylko samej podszewce.
 — Podszewce?... O wytłumacz się raz przecie!
 — A tak! wytłumaczę się. Król, nienawidzony, zawadzający im, mający się rzucić między siedmkroć sto tysięcy paryżan, upojonych triumfami i ideami rewolucyjnemi, król, chociaż nie jest średniowiecznym księciem, powinien jednak wjeżdżać dzisiaj do Paryża w pancerzu