Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/369

tej zadziwiającej sieci, która falowała pod palcami, rozpłaszczając się, jak gdyby tkanina wełniana.
 — Ależ — rzekł — to przecudowna stal.
 — Nieprawdaż, Najjaśniejszy Panie?
 — I robota prześliczna!
 — Nieprawdaż?
 — Nie wiem, zaiste, skąd mogłaś to dostać.
 — Kupiłam wczoraj od człowieka, który ofiarowywał mi ją dawno, w razie, gdybyś szedł na wyprawę.
 — To zachwycające! zachwycające! — powiedział król, przypatrując się artystycznem okiem.
 — I to ma leżeć tak wybornie, jak kamizelka od twego krawca, Najjaśniejszy Panie.
 — Tak sądzisz?
 — Spróbuj!...
 Król nie opierał się; sam rozpiął swe fioletowe ubranie.
 Królowa drżała z radości; pomagała Ludwikowi XVI odpinać ordery, resztę zrobiła pani Campan.
 Tymczasem król odpasał szpadę. Ktoby patrzył wtedy w twarz królowej, ujrzałby ją oświeconą najwyższem szczęściem.
 Król pozwolił rozebrać się z krawatu, pod który delikatne ręce królowej, wsunęły stalowy kołnierz.
 Potem Marja-Antonina sama zapinała haftki tego pancerza, który cudownie przybierał wszystkie formy ciała i zakrywał zgięcia, podszyte wszędzie cienką skórką, przeznaczoną do usunięcia nacisku stali na ciało.
 Koszula i kaftan włożone na stan, zasłaniały ją zupełnie W ruchach nie czyniła najmniejszej przeszkody.
 — Czy to bardzo ciężkie? — spytała królowa.
 — Nie.
 — Widzisz, królu mój, jakie to cudowne, nieprawdaż? — rzekła królowa, klaskając w ręce do pani Campan, która kończyła zapinać guziki u rękawów króla.
 Pani Campan objawia radość swą równie naiwnie jak królowa.
 — Ocaliłam mego króla! — zawołała Marja-Antonina. — Ten pancerz niewidzialny, niech kto spróbuje przebić nożem, albo przedziurawić kulą, niech spróbuje!...
 — O!... — wtrącił król wątpiącym tonem.
 — Spróbuj sam!... — powtarzała w uniesieniu.
 — Uczynię to chętnie przez ciekawość — rzekł król.