Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/372

 — Nie, dziękuję.
 — O!... daj się uprosić, Najjaśniejszy Panie!...
 — Najjaśniejszy Panie! — błagała pani Campan.
 — Ależ to zbawienie, to życie!...
 — Być może — odparł król.
 — Oh!... odmawiasz!... odmawiasz!...
 — Tak, odmawiam.
 — Ale oni cię zabiją!...
 — Moja droga, kiedy szlachcic wychodzi w pole, w osiemnastym wieku, ma na sobie sukienne ubranie, koszulę i kaftan; to dosyć dla kul: kiedy idzie na pojedynek, zatrzymuje tylko koszulę; to dosyć dla szpad. Ja jestem pierwszym szlachcicem mego królestwa; nie uczynią mi mniej ani więcej od moich przyjaciół. Co większa: tam gdzie oni noszą sukno, ja jeden mam prawo być w jedwabiu. Dziękuję, droga moja żono, dziękuję, moja dobra królowo, dziękuję...
 — O!... — zawołała królowa, jednocześnie w zachwycie i rozpaczy, — czemuż go wojsko nie słyszy!...
 Król skończył się ubierać spokojnie, jakby nie rozumiał, że spełnił czyn bohaterski.
 — Czyż może się nazwać monarchja zgubioną, skoro tyle dumy posiada w takich chwilach, zcicha wyrzekła królowa.