Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/377

 Król spojrzał na Marję Antoninę. Marja Antonina ściągnęła wargi ironicznym uśmiechem.
 — Powiedz gwardzistom, że mogą się rozmieścić, gdzie im się podoba — rzekł Ludwik XVI.
 — Wasza Królewska Mość — zauważyła królowa — nie zapomni, że jest obowiązkiem nieodwołalnym straży przybocznej towarzyszyć waszej karecie.
 Oficerowie, widząc niepewność króla, zbliżyli się, aby poprzeć królowę.
 — Masz słuszność — rzekł król. — Zobaczymy.
 Pan de Beauveau i pan de Villeroy, wyszli aby wydać rozkazy.
 Dziewiąta biła w Wersalu.
 — Chodźmy — rzekł król — będę pracował jutro. Ci dobrzy ludzie czekać nie powinni.
 Król powstał.
 Marja Antonina otworzyła ramiona i przyszła uściskać króla. Dzieci, płacząc, zawiesiły się u szyi ojca, Ludwik VXI rozrzewniony, starał się uwolnić z ich uścisku; chciał ukryć coraz wyraźniej wzrastające wzruszenie.
 Królowa zatrzymała wszystkich oficerów.
 — Panowie! panowie! — mówiła.
 A tym wymownym wykrzyknikiem polecała im króla, który już wychodził. Wszyscy położyli rękę na sercu i na mieczu.
 Królowa dziękowała z uśmiechem.
 Gilbert był jednym z ostatnich.
 — Panie — rzekła doń królowa — pan radziłeś tę podróż królowi, pan skłoniłeś króla, mimo próśb moich. Pomyśl, że wziąłeś na siebie wielką odpowiedzialność przed żoną i przed matką!
 — Wiem o tem, Najjaśniejsza Pani — odpowiedział Gilbert obojętnie.
 — I oddasz mi pan króla zdrowego i całego — rzekła królowa uroczystym tonem.
 — Tak, Najjaśniejsza Pani.
 — Pomyśl pan, że odpowiesz za niego głową!
 Gilbert skłonił się.
 — Uważaj pan na swoją głowę! — powtórzyła Marja-Antonina z groźbą i nielitościwą surowością królowej samowładnej.
 — Na mą głowę — rzekł doktór, kłaniając się; — tak,