Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/378

Najjaśniejsza Pani, a zakład ten uważałbym za okup zbyt małej wartości, gdyby król był zagrożony. Jednakże gotów jestem powiedzieć Wam, Najjaśniejsza Pani, że prowadzę Jego Królewską Mość na triumf.
 — Chcę mieć wiadomość za godzinę — dodała królowa.
 — Będziesz ją miała, Najjaśniejsza Pani, przysięgam.
 — Jedź pan teraz, słyszę bębny; król wybiera się w drogę.
 Gilbert skłonił się i odchodząc głównemi schodami, spotkał adjutanta dworu królewskiego, który go szukał z rozkazu Jego Królewskiej Mości.
 Kazano mu wsiąść do karety pana de Beauveau, marszałka dworu.
 Gilbert uśmiechnął się, widząc się sam w tej herbowej karecie, ponieważ pan de Beauveau harcował na koniu przy królewskim pojeździe.
 Potem przyszło mu na myśl, że śmieszne jest dla niego jechać w powozie z koroną i herbami.
 Skrupulizował jeszcze, kiedy z pośród tłumu gwardzistów narodowych, otaczających karety, usłyszał szeptem wymówione te słowa przez ludzi ciekawie nachylających się, aby go zobaczyć.
 — A! to, książę de Beauveau!
 — E! — odparł jeden z towarzyszów — mylisz się.
 — Ale kiedy kareta z herbami księcia.
 — Z herbami... z herbami... Mówię ci, że to nic nie znaczy.
 — Tak? cóż to dowodzi?
 — To dowodzi, że jeżeli na karecie są herby pana de Beauveau, to wewnątrz siedzi pan de Beauveau.
 — Pan de Beauveau, czy to patrjota? — spytała jedna z kobiet.
 — Ho! ho! — rzekł gwardzista.
 Gilbert uśmiechnął się jeszcze.
 — Ale powiadam ci — rzekł pierwszy z przeczących — to nie kisążę; książę jest tłusty a ten chudy: książę ma strój dowódcy straży; ten zaś jest w czarnem ubraniu — to intendent.
 Nieprzychylny szmer otoczył Gilberta na ten tytuł niepochlebny.
 — Ale nie! do djabła! — krzyknął gruby głos, na którego dźwięk wstrząsnął się Gilbert; głos człowieka, który