Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/386

 Potem, kiedy Pitoux powtórzył mu co do słowa, zawołał:
 — Więc to to tak brzmi?
 — Tak — odparł Pitoux.
 — Władza miejska napisała, że król jest królem wolnego narodu!
 — Tak, ojcze Billot.
 A więc, jeżeli naród jest wolny, ma prawo ofiarować królowi swoję kokardę.
 I, jednym skokiem stając przed Ludwikiem XVI, wysiadającym z karety pod Ratuszem, powiedział:
 — Najjaśniejszy Panie, widziałeś Wasza Królewska Mość na Pont-Neuf Henryka IV z trójkolorową kokardą.
 — I cóż stąd? — spytał król.
 — A więc! Najjaśniejszy Panie, to i wy nosić ją możecie.
 — Zapewne — odparł Ludwik XVI zmieszany — gdybym ją miał...
 — Oto jest! — rzekł Billot, podnosząc głos i rękę: — w imieniu ludu ofiarują Wam tę kokardę w miejsce Waszej, przyjmijcie ją!
 Wdał się w to Bailly.
 Król blady był. Zaczynał podejrzewać podstęp. Patrzył pytająco na Bailly‘ego.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł tenże — to godło każdego francuza.
 — W takim razie biorę — odezwał się król, przyjmując z rąk Billota kokardę.
 Białą wstążkę odrzucił — a nową przypiął do kapelusza.
 Ogromny, triumfujący okryk rozległ się po placu.
 Gilbert odwrócił się głęboko dotknięty.
 Uważał, że lud postępuje w prawach swych nadto szybko, a król niedość się opiera.
 — Niech żyje król! — krzyknął Billot, dając powód do nowej salwy oklasków.
 — Król umarł! — szepnął Gilbert. — Niema króla we Francji!...
 Utworzono stalowe sklepienie z tysiąca mieczów, od miejsca w którem król wysiadał, aż do sali gdzie go oczekiwano.
 Przeszedł pod tem sklepieniem i zniknął w głębi.