Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/388

 Potem skinął ręką na pana de Lafayette, który zbliżył się opuszczając szpadę.
 — Panie de Lafayette — rzekł do niego król — czekałem, aby ci powiedzieć, że cię zatwierdzam w stopniu dowódcy gwardji narodowej.
 I wsiadł do karety wśród powszechnego zadowolenia.
 Gilbert uspokojony co do króla, pozostał w sali posiedzeń z wyborcami i z Baillym.
 Jeszcze swoich spostrzeżeń nie ukończył.
 Słysząc jednak okrzyki, witające króla, podszedł do okna i rzucił ostatni raz okiem na plac, aby czuwać nad postępowaniem swych dwóch wieśniaków.
 Byli oni zawsze, a przynajmniej tak się zdawało, najlepszymi przyjaciółmi króla.
 Nagle od strony ulicy Pelletier ujrzał Gilbert pędzącego jeźdźca, kurzem okrytego, przed którym łagodne tłumy z uszanowaniem się rozstępowały.
 Dnia tego lud był dobry, uprzejmy i dlatego z uśmiechem powtarzał:
 — Oficer króla! oficer królewski.
 I okrzyki: „Niech żyje król!“ pozdrawiały tego oficera, a ręce kobiet głaskały spienionego konia.
 Oficer dotarł do karety w chwili, gdy zamykano drzwiczki za królem.
 — A! to ty, hrabio Charny — rzekł Ludwik XVI.
 Potem spytał ciszej:
 — Cóż się u was dzieje?
 I ciszej jeszcze:
 — Cóż królowa?
 — Bardzo niespokojna, Najjaśniejszy Panie — odpowiedział oficer, wsuwając głowę do karety.
 — Wracasz teraz do Wersalu?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — To uspokój przyjaciół naszych, że wszystko odbyło się nadspodziewanie dobrze.
 Charny skłonił się, podniósł głowę i ujrzał przyjazne skinienie, jakie mu przysyłał pan de Lafayette.
 Charny podszedł ku niemu, a Lafayette podał mu rękę, i niebawem oficer z koniem uniesieni zostali przez tłum ku nadbrzeżnej ulicy, gdzie gwardja narodowa stojąc