Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/392

 — O! jeżeli to przyjaciel — odparł dworzanin, kłaniając się — to co innego.
 Pani de Lambaile, stojąca o kilka kroków, zbliżyła się w tej chwili.
 — Wszak to — spytała Marji Antoniny — nowy doktór króla, nieprawdaż?.
 — Gilbert; tak — odpowiedziała z roztargnieniem królowa, nie domyślając się, jaki cios zadaje niedaleko od siebie.
 — Gilbert! — krzyknęła Andrea, jakby przez żmiję w ręce ukąszona. — Ten człowiek przyjacielem Waszej Królewskiej Mości?...
 Andrea odwróciła się; z okiem płonącem, z rękami ze złości i wstydu zaciśniętemi, dumnie oskarżała królowę wzrokiem i całą postawą.
 — Ależ... — rzekła królowa z wahaniem.
 — O! Najjaśniejsza Pani! — szepnęła Andrea z gorzką wymówką.
 Śmiertelna cisza zaległa pokój i pokryła ten tajemniczy wypadek.
 Wśród tej ciszy ozwały się dyskretne kroki w sąsiednim pokoju.
 — Pan de Charny! — rzekła półgłosem królowa, ostrzegając Andreę.
 Charny wszystko słyszał, Charny wszystko widział, tylko nic nie rozumiał.
 Spostrzegł bladość i zmieszanie Marji Antoniny.
 Nie do niego należało badać królowę, ale Andrea była jego żoną, miał prawo ją zapytać.
 Zbliżył się do niej i głosem przyjacielskiego współczucia, powiedział:
 — Co się stało?
 Andrea przemogła się.
 — Nic, hrabio — odpowiedziała.
 Charny zwrócił się wtedy do królowej, która przy całej pewności siebie, nie mogła się jednak zmusić do uśmiechu..
 — Wątpiłaś pani o poświęceniu doktora Gilberta — rzekł do Andrei — czy miałabyś powody podejrzewać jego wierność?
 Andrea milczała.
 — Powiedz, proszę — nalegał Charny.