Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/404

kornie; — ten dobry obywatel, zadyszany patrjota, poznał go w Viry, gdzie się ukrył.
 — O!... o!...
 — A poznawszy go, zaraz dał znać, i syndyk, niejaki pan Rappe, aresztować go kazał natychmiast.
 — A jak się nazywa ten zacny patrjota, który ośmielił się na czyn podobny?
 — Na denuncjowanie Foulona?
 — Tak.
 — Nazywają go panem Saint Jean.
 — Saint Jean; to nazwisko lokajskie.
 — Bo też to lokaj tego zbrodniarza Foulona. Arystokrata, dobrze mu tak, poco ma lokajów.
 — Pitoux, zaciekawiasz mnie — rzekł Billot, zbliżając się do opowiadającego.
 — Jesteś bardzo dobry, panie Billot. Otóż Foulon jest denuncjowany i uwięziony; prowadzą go do Paryża; denuncjator biegnie przodem, aby opowiadać nowinę i dostać nagrodę, a za nim Foulon dociera już do rogatki.
 — I tam go widziałeś?...
 — Tak, miał zabawną minę; włożono mu naszyjnik z pokrzyw zamiast krawata.
 — A dlaczego z pokrzyw?...
 — Bo podobno zbrodniarz ten — miał powiedzieć, że chleb dobry jest dla ludzi, siano dla koni, a pokrzywy dla ludu.
 — On to powiedział nędznik!...
 — Tak mówił, panie Billot, do stu piorunów!...
 — Dobrze!.. już nauczyłeś się kląć.
 — Ba! — rzekł Pitoux wesoło — to uchodzi między wojskowymi!... Owoż, zbrodniarz szedł pieszo, a bito go wciąż to po krzyżu, to po głowie.
 — O!... o!... — wtrącił Billot z mniejszym zapałem.
 — To było bardzo zabawne; ale nie każdy mógł go uderzyć, bo dziesięć tysięcy było ludzi koło niego.
 — I cóż dalej? — rzekł Billot, zaczynając się zamyślać.
 — Potem zaprowadzono go do naczelnika obwodu Saint-Marcel, wiesz pan?...
 — Tak, do pana Acloque.
 — Acloque?... ten sam, który kazał go do ratusza zaprowadzić, bo nie wiedział, co z nim począć. Tym sposobem pan go zobaczysz.