Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/405

 — A dlaczegóż donosisz o tem ty pierwszy, a nie sławetny Saint Jean?...
 — Bo mam nogi sześć cali dłuższe od niego. Poleciał przede mną, dogoniłem go i przegoniłem, chciałem pana uprzedzić, a pan, pana Bailly.
 — Jakie ty masz szczęście, Pitoux.
 — Będę miał jeszcze większe jutro.
 — Skąd o tem wiesz?...
 — Bo ten sam Saint Jean, zaproponował schwytanie uciekającego pana Berthier.
 — On wie, gdzie się znajduje?...
 — Tak, zapewne posiadał ich zaufanie, ten dobry Saint Jean, i dostał dużo pieniędzy od teścia i zięcia, którzy go chcieli mieć po swojej stronie.
 — I wziął pieniądze?...
 — Naturalnie; pieniądz arystokraty zawsze jest do wzięcia; ale powiedział sobie: Dobry patrjota za pieniądze nie zdradzi kraju.
 — Tak mruknął Billot — tylko zdradza swoich panów: Wiesz Pitoux, musi to być wielki łotr ten twój Saint Jean?...
 — Być może, ale mniejsza o to, złapią pana Berthier, tak jak pana Foulon i powieszą ich naprzeciw siebie. Dopiero ładną minę będą mieli, co?...
 — I dlaczegóż ich powieszą? — spytał Billot.
 — Bo to zbrodniarze i nienawidzą ich.
 — Pan Berthier, który przychodził na folwark — pan Berthier, który jadał mleko u nas, który przysłał z Paryża Katarzynie złote kolczyki?... O!... nie!... nie!... nie powieszą go.
 — E!... — rzekł dziko Pitoux, — to był arystokrata, uwodziciel.
 Billot patrzył na Pitoux w osłupieniu.
 Pitoux po tym wzrokiem zaczerwienił się po białka oczu.
 Nagle szlachetny wieśniak ujrzał pana Bailly, przechodzącego z sali do swego gabinetu; posunął się ku niemu i opowiedział nowinę.
 Teraz Billot trafił na niedowiarka.
 — Foulon?... Foulon?... — zawołał mer — szaleństwo!..
 — Oto, panie Bailly — rzekł wieśniak —— jest Pitoux, który go widział.