Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/406

 — Widziałem go, panie Bailly — powiedział Ludwik, kładąc rękę na piersi i kłaniając się jedoncześnie.
 I opowiedział Bailly‘emu rzecz całą.
 Wtedy zbladł biedny Bailly, pojmując doniosłość wypadku.
 — I pan Acloque przysyła go tutaj? — szepnął.
 — Tak, panie prezydencie.
 — Ale jak go przysyła?...
 — O! — bądź pan spokojny — rzekł Pitoux, który źle pojął niepokój Bailly‘ego — Są ludzie do pilnowania więźnia; nie puszczą go w drodze.
 — Dałby Bóg, aby puścili — mruknął Bailly.
 Potem, zwracając się do Pitoux, rzekł:
 — Ludzie... co rozumiesz przez to, mój przyjacielu?
 — Rozumiem lud przecie!...
 — Lud?...
 — Przeszło dwadzieścia tysięcy ludzi, nie licząc kobiet — rzekł Pitoux, triumfująco.
 — Nieszczęśliwy! — zawołał Bailly. — Panowie!... panowie wyborcy!...
 I rozpaczliwym głosem zwołał — wszystkich ławników.
 Przy jego opowiadaniu, ozwały się okrzyki ubolewania.
 Zapanowała straszna cisza, pośród której hałas oddalony, pomieszany, głuchy, dał się słyszeć w ratuszu, podobny do szmeru krwi w chorobach mózgowych.
 — Co to jest — spytał jeden z wyborców.
 — Do pioruna!... wrzawa tłumu!... — odpowiedział drugi.
 Nagle powóz jakiś szybko zatoczył się na plac; wysiedli z niego dwaj ludzie uzbrojeni i trzeci drżący, blady.
 Za powozem prowadzonym przez zmęczonego Saint Jean, biegło ze stu młodych chłopców od lat dwunastu do osiemnastu, wynędzniałych z pałającemi oczyma.
 Krzyczeli, biegnąc prawie równo z końmi: „Foulon... Foulon!...“
 Dwaj ludzie uzbrojeni mieli jednak czas wepchnąć Foulona do ratusza, a drzwi szybko się zamknęły przed ulicznikami, zgromadzonymi zewnątrz.
 — Nakoniec, mamy go — powiedzieli do wyborców czekających na górze. — O!.. do kata, nie bez trudu.
 — Panowie!.. panowie!... — zawołał, drżąc Foulon — ocalcie mnie!...