Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/407

 — A!… panie — odrzekł Bailly z westchnieniem — jesteś bardzo winny.
 — Jednakże — spytał Foulon coraz więcej przerażony — sprawiedliwość mnie obroni?
 W tej chwili hałas zewnątrz się powiększył.
 — Ukryjcie go szybko! — zawołał Bailly do ludzi go otaczających — albo...
 Zwrócił się do Foulona.
 — Słuchaj pan — powiedział. — Chcesz pan próbować ucieczki zapewne czas jeszcze — tylnem wyjściem z ratusza?
 — O! nie! — zawołał Foulon; — poznają mnie, zamordują!
 — Wolisz zostać z nami? Ja i ci panowie uczynimy wszystko, co w naszej mocy będzie dla ocalenia pana: nieprawdaż, panowie?
 — O! wolę z panami pozostać. Panowie minie nie opuszczą.
 — Powiedziałem ci, panie, — odparł Bailly z godnością — że dla ocalenia cię uczynimy wszystko, co będzie w naszej mocy.
 W tej chwili wielki okrzyk, rozlegający się w powietrzu, doszedł otwartem oknem do ratusza.
 — Słyszysz pan? słyszysz? — szepnął Foulon, blednąc.
 W rzeczy samej, tłum, wyjąc przerażająco, walił ze wszystkich ulic przyległych do ratusza, a szczególniej z ulic Pelletier i de la Vannerie.
 Bailly zbliżył się do jednego z okien.
 Oczy, noże, piki, kosy i muszkiety błyszczały na słońcu. W niecałe minut dziesięć plac pusty napełnił się ludem. Był to orszak Foulona, o którym mówił Pitoux zwiększony jeszcze mnóstwem ciekawych, którzy, słysząc jakiś hałas, przybiegli na plac Greve.
 Wszystkie te głosy, a było ich przeszło dwadzieścia tysięcy — wołały:
 — Foulon! Foulon!
 Wtedy ujrzano przeszło stu ludzi, wskazujących wyjącemu tłumowi drzwi, któremi wszedł Foulon; drzwi te były natychmiast zagrożone, zaczęto wybijać je nogami, kolbami od strzelb i drągami.
 Nagle się roztworzyły.
 Starż ratuszowa podeszła i posunęła się przeciw na-