Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/408

pastnikom, którzy cofnęli się zrazu przed bagnetami. Straż ta zajęła stopnie i trzymała się dobrze.
 Oficerowie zresztą zamiast gróźb, przemawiali uprzejmie do tłumów i usiłowali je uspokoić.
 Bailly tracił głowę. Po raz pierwszy biedny astronom znajdował się wobec wielkiej burzy ludowej.
 — Co robić? — pytał wyborców — co czynić?
 — Sądzić go! — wołało kilka głosów.
 — Nie ma sądu pod naciskiem tłumów — odparł Bailly.
 — Ani słowa! — rzekł Billot — a macie dosyć żołnierzy do obrony?
 — Mamy zaledwie dwustu.
 — W takim razie trzeba posiłków.
 — O! gdyby można uprzedzić pana de Lafayette! — zawołał Bailly.
 — To go uprzedźcie.
 — Kto go uprzedzi? Kto przejdzie te fale, i te tłumy?
 — Ja! — powiedział Billot.
 I gotował się do wyjścia.
 Bailly go zatrzymał.
 — Szalony — rzekł doń — spojrzyj na ten ocean. Zgniotą cię jego bałwany. Jeżeli chcesz iść do pana de Lafayette, ja w żadnym razie nie odpowiadam za ciebie, ale wyjdź chociaż tylnemi drzwiami. Idź.
 — Dobrze — odparł zlekka Billot.
 I pobiegł szybko jak strzała.