Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/409

ROZDZIAŁ XI

TEŚĆ

 Tymczasem, jak tego dowodził ruch wśród tłumu, umysły rozogniały się na placu. Nie była to już nienawiść, ale zgroza; nie grożono już ale się pieniono.
 Krzyki: Precz z Foulonem! Śmierć Foulonowi! krzyżowały się, jak śmiertelne pociski w bombardowaniu; tłum rosnący gniótł straż na stanowiskach.
 I w tym tłumie krążyły i zwiększały się odgłosy, które upoważniają do gwałtów. Odgłosy te groziły nietylko Foulonowi, ale i ochraniającym go wyborcom.
 — Dali uciec więźniowi — mówili jedni.
 — Wejdźmy! wejdźmy! — wołali inni.
 — Podpalmy ratusz!
 — Naprzód! Naprzód!
 Bailly zrozumiał, że tylko jeden środek pozostaje, skora pan Lafayette nie przybywał; postanowił, aby wyborcy zeszli, wmieszali się do grup, uspakajając najszaleńszych.
 — Foulon! Foulon!
 Był to krzyk nieustający, szemranie bez wytchnienia tych fal szalonych.
 Napad ogólny się przygotowywał, mury niebyłyby się oparły.
 — Panie — rzekł Bailly do Foulona — jeżeli się nie pokażesz ludowi, będą myśleć, żeśmy ci dali umknąć; wywalą drzwi, a jak już tu wejdą, za nic nie odpowiadam.
 — O! nie sądziłem, że mnie tak bardzo nienawidzą — rzekł Foulon, opuszczając bezwładne ręce.
 I podtrzymywany przez Baillego, powlókł się do okna.
 Straszny krzyk rozległ się na jego widok. Straże roz-