Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/42

 — A więc, cóż ci jest?... powiedz zapytała stara panna.
 Posłyszawszy te słowa, lubo wypowiedziane bez czułości, Anioł Pitoux zalał się łzami.
 — Ol... kochana ciotko!... spotkało mnie wielkie nieszczęście, zawołał.
 — Co za nieszczęście?... zapytała stara panna.
 — Ksiądz proboszcz wypędził mnie — wykrzyknął Anioł Pitoux, łkając.
 — Wypędził?... — powtórzyła, jakby niedobrze zrozumiawszy, panna Aniela.
 — Tak, moja ciotko!...
 — Skąd cię wypędził?...
 — Ze szkoły.
 Łkania Pitoux wzmogły się.
 — Ze szkoły?...
 — Tak, ciotko!...
 — A więc przepadły egzamina, konkursy, stypendjum, seminarjum?...
 Płacz Pitoux zmienił się w wycie.
 Panna Aniela spojrzała przenikliwie, jakby chciała wyczytać w głębi serca chłopaka, przyczynę klęski.
 — Założyłabym się, żeś znów opuszczał lekcje, żeś znów krążył koło chaty ojca Billota. Pfe!... przyszły proboszcz...
 Anioł wstrząsnął głową na znak przeczenia.
 — Kłamiesz!... zawołała stara panna, której złość wzmagała się w miarę tego, jak się upewniała, że położenie naprawdę jest groźne. Kłamiesz!... W niedzielę znowu widziano cię w alei z Billotówną.
 Właściwie panna Aniela kłamała w tej chwili, ale dewotki przekonane są, że mogą kłamać z tej racji, iż: „wolno jest uprawiać fałsz, gdy ma posłużyć do wykrycia prawdy“.
 — Nie widziano mnie w alei — odpowiedział Anioł — nie prawda, nie widziano mnie tam, bo spacerowaliśmy w okolicy oranżerji.
 — A!... nieszczęsny!... a widzisz, że byłeś z nią!...
 — Ależ moja ciotko — rzekł czerwieniąc się Anioł — nie o pannę Billot tu chodzi.