Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/420

 W chwili, gdy stanął na ganku, straszliwy okrzyk na placu wzruszył w posadach taras i kamienne schody.
 A on obojętnie i pogardliwie, patrząc na te wszystkie oczy płonące, spokojnie, wzruszając ramionami, zapytał:
 — Jakiż to lud śmieszny! Czegóż on tak wyje?
 Nie skończył jeszcze, kiedy już należał do tego ludu. Jeszcze stał na ganku, a już po niego wyciągnęły się ręce pomimo straży. Pociągnęły go żelazne haki, noga mu się usunęła i upadł w ramiona wrogów, którzy rozpędzili straż w przeciągu sekundy.
 Potem potok gwałtowny pociągnął więźnia na krwawą drogę, którą Foulon dwie godziny temu przebywał.
 Ale do Berthiera przyczepił się ktoś inny. Człowiek ten z wściekłością bił i przeklinał katów, wołając w gorączce:
 — Nie weźmiecie go! nie zabijecie!
 Tym człowiekiem był Billot, którego rozpacz uczyniła szalonym, silnym za dwudziestu.
 Do jednych wołał:
 — Jestem zdobywcą Bastylji!
 I niektórzy poznając go, miarkowali się w zapędzie.
 Innym mówił:
 — Pozwólcie go osądzić! ręczę za niego; jeżeli mu dadzą umknąć, powiesicie mnie na jego miejscu.
 Biedny Billot! biedny, poczciwy! Wir unosił Berthiera wraz z nim, jak trąba powietrzna unosi piórko i słomkę.
 Szedł, nic nie wiedząc. Doszedł nareszcie!
 Piorun byłby mniej szybszy.
 Berthier porwany, uniesiony w górę, spostrzegł, że się zatrzymano, podniósł oczy i ujrzał fatalną pętlicę nad swoją głową.
 Wysiłkiem gwałtownym i niespodzianym oswobodził się z uścisku, wyrwał strzelbę jednemu z gwardzistów i z bagnetem wpadł na swoich katów.
 Ale w tej chwili tysiąc ciosów dosięgło go w plecy; upadł, a tysiąc innych ciosów spadło na niego.
 Billot znikł także pod stopami morderców.
 Berthier nie miał czasu cierpieć. Krew i życie uciekły odrazu mnogiemi ranami.
 Wtedy Billot ujrzał widok najohydniejszy ze wszystkiego, co widział dotąd. Jakiś człowiek zanurzył rękę w rozdartej piersi trupa i wyrwał z niej gorące jeszcze serce.