Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/422

ROZDZIAŁ XIII

BILLOT SPOSTRZEGA, ŻE DROGI REWOLUCJI

NIE SAMEMI WYSŁANE SĄ RÓŻAMI

 Billot, który wraz z Pitoux we wszystkich sławnych triumfach uczestniczył, począł spostrzegać gorycz na dnie kielicha.
 Kiedy go orzeźwił chłód rzeki, rzekł doń Pitoux:
 — Panie Billot, ja żałuję Villers-Cotterets; a pan?
 Te słowa, będące wyrazem cnoty i pokoju, obudziły Billota i dały mu tyle siły, że przecisnął się przez tłum i oddalił się od tej jatki.
 — Chodź — rzekł do Pitoux — masz słuszność.
 Postanowił iść do Gilberta, mieszkającego w Wersalu, który, nie wróciwszy do królowej od podróży króla, stał się prawą ręką Neckera przywróconego do ministerjum i zaniechał romansu własnego życia dla historji narodu.
 Pitoux towarzyszył mu jak zawsze.
 Obu wprowadzono do gabinetu, gdzie pracowały doktór.
 — Doktorze — rzekł Billot — wracam na wieś.
 — A to dlaczego? — spytał Gilbert.
 — Bo nienawidzę Paryża.
 — A! rozumiem — rzekł zimno doktór — masz go dosyć.
 — Jestem znękany.
 — Nie lubisz już rewolucji?
 — Chciałbym ujrzeć jej koniec.
 Gilbert smutnie się uśmiechnął.
 — To zaledwie początek — rzekł.
 — O! — westchnął Billot.
 — Dziwi cię to, Billocie? — spytał Gilbert.
 — Mnie dziwi pańska zimna krew.