Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/424

 — Tak, to są cyfry, a te cyfry są razem upadkiem i zbawieniem Francji.
 — Patrzaj-no! — rzekł Billot.
 — O! — odezwał się Pitoux.
 — Te cyfry, wydrukowane jutro — ciągnął doktór — udadzą się do pałacu króla, do szlacheckiego zamku i do chaty ubogiej, żądając od każdego czwartej części dochodów.
 — Co? — spytał Billot.
 — O! jakże się skrzywi biedna ciotka Aniela — mruknął Pitoux...
 — Cóż ty na to poczciwcze? — ciągnął Gilbert. — Robią się rewolucje, ale za nie płacić trzeba.
 — To słusznie — odparł bohatersko Billot — zapłacimy.
 — Do kata! — rzekł Gilbert — jesteś jakoś przekonany o słuszności, i twoja odpowiedź nie dziwi mnie wcale; ale co uczynią ci, którzy są innego zdania?
 — Opierać się będą — rzekł Billot, tonem dowodzącym, jakby on silnie się opierał oddaniu czwartej części dochodu na cel nie godzący się z jego przekonaniem.
 — To wtedy nastąpi walka — wyrzekł Gilbert.
 — Ależ większość... — wtrącił Billot.
 — Dokończ, mój przyjacielu.
 — Większość jest od tego, ażeby narzuciła swą wolę.
 — Zatem wszystko robić się będzie pod naciskiem.
 Billot spojrzał na Gilberta zrazu z powątpiewaniem, potem światło rozumne błysnęło w jego oku.
 — Czekaj, Billocie — rzekł doktór wiem co mi powiesz. Szlachta i duchowieństwo mają wszystko, nieprawdaż?
 — To pewna — odparł Billot — ależ i klasztory...
 — Klasztory?
 — Klasztory opływają w dostatkach.
 — Notum certumque — mruknął Pitoux.
 — Szlachta nie płaci odpowiedniego podatku. Naprzykład ja, dzierżawca, płacę dwa razy tyle, co moi sąsiedzi trzej bracia Charny, mający przeszło dwakroć sto tysięcy franków dochodu.
 — Ale czy sądzisz — ciągnął Gilbert — że szlachta i księża gorszymi od ciebie są francuzami?...
 Pitoux nadstawił uszy na te słowa podobne do herezji,