Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/427

w chwili, gdy patrjotyzm liczył się wytrwałością łokci na placu Greve.
 — Nie wierzysz temu, nieprawdaż?... Mój przyjacielu, nie możesz przypuścić, aby ta szlachta i duchowieństwo, wszystko biorąc a nic nie oddając, mieli tyle patrjotyzmu co ty...
 — To prawda.
 — Mylisz się, mój drogi, mylisz. Mają go więcej jeszcze, zaraz ci dowiodę.
 — O!... ciekawym — zawołał Billot — bo mnie się nie zdaje.
 — Chodzi ci o przywileje, nieprawdaż?
 — Rozumie się.
 — Poczekaj.
 — O!... czekam.
 — Otóż, zaręczam ci, Billocie, że za trzy dni człowiekiem najbardziej uprzywilejowanym we Francji, będzie ten, który nic nie posiada.
 — To chyba ja — rzekł poważnie Pitoux.
 — Tak, ty!...
 — Jakim to sposobem? — spytał dzierżawca.
 — Posłuchaj, Billot: szlachtę i duchowieństwo porywa gorączka patrjotyzmu, która obiegnie całą Francję. W tej chwili, jak barany nad rowem, zbierają się, rozprawiają, najśmielszy skoczy pojutrze, jutro, dziś może jeszcze, a za nim wskoczą wszyscy.
 — Co to znaczy, panie Gilbert?...
 — To znaczy, że bez względu na przywileje, panowie feodalni usamowolnią włościan, właściciele ziemscy porzucą swoje folwarki i daniny.
 — Ho! ho!... — rzekł Pitoux zdziwiony — sądzisz pan, że usamowolnią to wszystko.
 — Ho!... ho!... — zawołał Billot objaśniony — to będzie świetna wolność!...
 — A jak będziemy wolni, to co uczynimy?...
 — Ani słowa!... — rzekł Billot zakłopotany — co uczynimy?... no.... zobaczymy.
 — A!... otóż słowo ostatnie! — zawołał Gilbert. — Zobaczymy!...
 Wstał i smutno zamyślony, milczący przeszedł się kilka chwil, potem, wracając do dzierżawcy i dłoń jego spracowaną ujmując, rzekł doń surowo, tonem groźby: