Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/435

cie im, aby nie oszczędzali pieniędzy i aby nie zdawali mi wcale rachunku“.
 — Więc się uzbrajają? — rzekł Billot.
 — Nie, przekupują.
 — Do kogóż ten list?
 — Do wszystkich i do nikogo. Te pieniądze, które rozdają i rozsypują, dostają się wieśniakom, robotnikom, nędzarzom i tym wszystkim, którzy nam zepsują rewolucję.
 Billot schylił głowę. Słowa te wyjaśniały mu wiele rzeczy.
 — Czy powaliłbyś de Launaya uderzeniem strzelby, Billocie?
 — Nie.
 — Czy strzeliłbyś do Flessella?
 — Nie.
 — Czy powiesiłbyś Foulona?
 — Nie.
 — Czy poniósłbyś zakrwawione serce Berthiera do sali wyborców?
 — Nigdy! — zawołał Billot. — Choćby najwinniejszy był ten człowiek, dałbym się pokrajać w kawałki za jego ocalenie, byłem przecie raniony stając w jego obronie i gdyby nie Pitoux, który pociągnął mnie nad brzeg rzeki...
 — Prawda — rzekł Pitoux — złą przebył ojciec godzinę.
 — A więc widzisz Billocie, jest wielu ludzi na świecie, którzy postąpią tak jak ty jeśli czuć będą z której bądź strony poparcie; inni jednak wskutek złych przykładów staną się złymi, potem dzikimi, następnie wściekłymi, a skoro złe się stanie, stało się.
 — Domyślam się — zauważył Billot — przypuszczam, że pan Pitt, a raczej jego pieniądze, odegrały jakąś rolę przy śmierci panów Flesselles, Foulon i Berthier, cóż on jednak może mieć w tem za interes?...
 Gilbert począł się śmiać tym śmiechem, który zadziwia prostaczków, a myślicieli dreszczem przejmuje.
 — Pytasz co miał wtem za interes? — rzekł.
 — Tak, pytam się o to.
 — Powiem ci zaraz. Szanujesz rewolucję, ty, który brodziłeś we krwi dla zdobycia Bastylji, nieprawdaż?
 — Tak, panie doktorze...