Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/439

 — Psem ślepego — rzekł Billot z niesłychaną prostotą.
 — To właśnie!... rzekł Gilbert — to właśnie, mój kochany.
 — A no, to dobrze, to przyjmuję — rzekł Billot, — będę psem twoim, doktorze.
 — Wiem, że opuszczasz wszystko: majątek, żonę, dziecię, szczęście, ale bądź spokojny, mój bracie. To nie na długo.
 — A ja? — rzekł Pitoux — co ja będę robił?
 — Ty? — odparł Gilbert, patrząc na naiwnego i barczystego chłopca — ty powrócisz do Pisseloux pocieszać rodzinę Billota i wytłumaczyć jej święte posłannictwo, którego się on podjął.
 — Dobrze — zawołał Pitoux drżąc z radości na myśl powrotu do Katarzyny.
 — Billot — odezwał się Gilbert — wydaj mu rozporządzenia.
 — Oto są — rzekł Billot.
 — Słucham.
 — Katarzyna ma być panią domu. Słyszysz?
 — A pani Billot? — spytał Pitoux zdziwiony tą detronizacją matki na rzecz córki?...
 — Pitoux — rzekł Gilbert — czy ty znasz arabskie przysłowie? Usłyszeć, to usłuchać.
 Pitoux zaczerwienił się; zdawał się pojmować swoją niedyskrecję.
 — Katarzyna jest duchem rodziny — rzekł Billot poprostu, dla uwydatnienia myśli swojej.
 Gilbert skinął głową potakująco.
 — Czy to wszystko? — spytał Pitoux.
 — Dla mnie wszystko.
 — Ale nie dla mnie — wtrącił Gilbert.
 — Słucham — rzekł Pitoux, chcąc przysłowie arabskie zastosować w praktyce.
 — Udasz się z listem ode mnie do kolegjum Ludwika Wielkiego, do księdza Berardier — i zabierzesz Sebastjana. Przyprowadzisz go do mnie, a gdy go ucałuję, pójdziesz z nim do Villers-Cotterets i oddasz panu Fortier, aby nie tracił czasu. W niedziele i czwartki będzie wychodził z tobą; chodź z nim bez obawy na błonia i lasy. Lepiej będzie dla mojej spokojności i jego zdrowia, aby tam pozostał.