Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/443

 — Wasza Królewska Mość już mnie nie potrzebowała.
 — Jesteś pan zanadto skromny.
 — A nie chciałbym, Najjaśniejsza Pani.
 — Dlaczego?
 — Bo nie będąc zbyt skromnym, umiałbym lepiej służyć moim przyjaciołom, a szkodzić wrogom.
 — Dlaczego mówisz pan: moim przyjaciołom, a nie mówisz wyraźnie moim wrogom.
 — Bo nie mam wrogów osobiście, a raczej bo nie chcę wiedzieć, że ich posiadam.
 Królowa spojrzała zdziwiona.
 — Chciałem powiedzieć — objaśnił Gilbert — że moimi wrogami są ci, co mnie nienawidzą, ja zaś nie nienawidzę nikogo.
 — Ponieważ?...
 — Ponieważ nie kocham już nikogo, Najjaśniejsza Pani.
 — Jesteś ambitny, panie Gilbert.
 — Kiedyś miałem nadzieję stać się ambitny.
 — I...
 — I ta namiętność — jak wszystkie inne, spełzła na niczem.
 — Pozostała ci jedna jeszcze, jednakże, zauważyła królowa z ironją.
 — Jaka... Najjaśniejsza Pani?...
 — Patrjotyzm...
 Gilbert skłonił się nisko.
 — O, to prawda, uwielbiam ojczyznę i gotów jestem poświęcić dla niej wszystko.
 — Niestety! — zawołała królowa z nieopisanym wdziękiem melancholijnym — minął czas, w którym dobry francuz — nigdyby tej myśli w takich słowach nie wyraził.
 — Jakto, Najjaśniejsza Pani?... spytał Gilbert z uszanowaniem.
 — W tamtych czasach, niepodobna było kochać ojczyzny, nie kochając króla i królowej, odpowiedziała Marja Antonina.
 Gilbert zaczerwienił się i uczuł w sercu owo drgnienie, jakby prądu elektrycznego, jakie w chwilach pewnych szło od królowej.
 — Nic mi pan nie odpowiadasz na to — odezwała się królowa.