Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/444

 — Najjaśniejsza Pani!... rzekł Gilbert — kocham monarchję nadewszystko.
 — Żyjemy w czasie, w którym słowa nie wystarczają, czynów potrzeba...
 — Ależ, Najjaśniejsza Pani — odparł Gilbert zdziwiony, — niechaj Wasza Królewska Mość raczy wierzyć, że wszystko, so rozkaże król lub królowa...
 — Chętnie pan spełnisz, nieprawdaż?...
 — Z pewnością, Najjaśniejsza Pani.
 — Ale spełnisz — rzekła królowa nabierając mimowoli zwyczajnej wyniosołści — spełnisz jako obowiązek swój jedynie...
 — Najjaśniejsza Pani...
 — Bóg, dając królom wszechwładztwo — ciągnęła królowa — uwolnił ich od wdzięczności za sam tylko obowiązek.
 — Niestety!... niestety!... Najjaśniejsza Pani — odpowiedział Gilbert — zbliża się czas, w którym słudzy wasi zasłużą na coś więcej niż na wdzięczność, jeżeli wypełnią swój obowiązek choćby tylko...
 — Co to znaczy, mój panie?...
 — To znaczy, Najjaśniejsza Pani, że w dniach zaburzeń, napróżno szukać będziecie przyjaciół w tych których za sługi swoje uważacie. Proście, proście Boga, Najjaśniejsza Pani, aby wam zesłał inne usługi, inne podpory, innych przyjaciół...
 — Znasz pan tych innych?...
 — Znam, Najjaśniejsza Pani.
 — Wskaż mi ich zatem...
 — Ja, Najjaśniejsza Pani, byłem wczoraj waszym nieprzyjacielem.
 — Nieprzyjacielem!.. a to dlaczego?...
 — Bo kazaliście mnie uwięzić.
 — A dzisiaj?...
 — Dzisiaj, Najjaśniejsza Pani — rzekł Gilbert z ukłonem — jestem sługą Waszej Królewskiej Mości.
 — A cel?...
 — Najjaśniejsza Pani...
 — W jakim celu zostałeś pan sługą moim? Zmiana zdania i uczucia, nie leży bynajmniej w charakterze pana. Masz wiele wspomnień, panie Gilbert i urazy długo pamiętasz. Powiesz mi pan, skąd zaszła ta zmiana w tobie?..