Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/476

ROZDZIAŁ XXI

WERSAL

 Jak zawsze, nie wiedziano nic w Wersalu o tem, co się działo w Paryżu.
 Królowa odpoczywała po scenach niedawno opisanych, których sobie winszowała.
 Miała armję, zliczyła nieprzyjaciela i chciała rozpocząć walkę.
 Nie należałoż się jej zemścić za porażkę z czternastego lipca?... Musiała przecie dworowi i sobie samej wymazać z pamięci ową sławną podróż króla do Paryża.
 Biedna kobieta! nie myślała wcale o podróży, którą zaraz odbyć będzie musiała.
 Od owej sprzeczki z hrabią Charnym nie mówiła z nim wcale. Z Andreą obchodziła się z dawną przyjaźnią, która się na chwilę w sercu jej zaćmiła; ale która nigdy w sercu rywalki jej nie zagasła.
 Do Oliviera zwracała się tylko z prośbą o posługę lub z rokazem.
 Nie była to niełaska dla rodziny, bo z rana w tym samym dniu, w którym paryżanie szli do Wersalu, widziano, jak łaskawie rozmawiała z Jerzym de Charny, średnim z braci, który jej dawał po wzięciu Bastylji takie rady wojownicze.
 O dziewiątej rano, gdy młody ten oficer przechodził przez galerję, aby oznajmić łowczemu, iż król polować będzie, wracająca ze mszy Marja Antonina spostrzegła go i przywołała.
 — Gdzie pan biegniesz? — spytała.
 — Nie biegnę już, skoro zobaczyłem Waszą Królewską Mość, zatrzymałem się i oczekuję z pokorą zaszczytu...