Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/477

 — Nie przeszkadza to panu odpowiedzieć mi, gdzie szedłeś?
 — Najjaśniejsza Pani — odparł Jerzy — należę do orszaku. Jego Królewska Mość poluje dzisiaj, idę do łowczego...
 — A! król poluje dzisiaj — rzekła królowa, spoglądając na chmury czarne i wielkie, ciągnące od strony Paryża — to źle. Czas zdaje się nie po temu, prawda, Andreo?
 — Prawda, Najjaśniejsza Pani — odpowiedziała młoda kobieta z roztargnieniem.
 — Pan nie jesteś mego zdania?
 — Najjaśniejsza Pani, król sobie życzy...
 — Niech się dzieje wola króla w lasach i na drogach — rzekła królowa z tą wesołością, której ani cierpienia sercowe, ani burze polityczne zniweczyć nie potrafiły.
 I zaraz dodała:
 — Gdzież poluje król dzisiaj?
 — W lasach Meudon, Najjaśniejsza Pani.
 — Czuwaj nad nim, proszę cię o to...
 W tej chwili wszedł hrabia Olivier de Charny. Uśmiechnął się do Andrei i schylając głowę, powiedział do królowej:
 — Nie podczas zabawy, ale w chwili niebezpieczeństwa króla, brat mój zlecenie to pamiętać będzie.
 Na dźwięk tego głosu, zadrżała Marja Antonina i rzekła ostro a pogardliwie:
 — Bardzoby mi słowa te się nie podobały, gdyby nie wyszły z ust pana hrabiego Oliviera de Charny.
 — Dlaczego, Najjaśniejsza Pani? — zapytał z uszanowaniem hrabia.
 — Bo to wróżba nieszczęścia, łaskawy panie.
 Andrea zbladła, zobaczywszy hrabiego.
 On skłonił się w milczeniu.
 Potem widząc zwrócony na siebie wzrok Andrei zdziwionej jego cierpliwością, dodał:
 — Bardzom jest nieszczęśliwy, że nie umiem już przemawiać do królowej w sposób nieobrażający.
 To już powiedziane było z naciskiem.
 Marja Antonina zrozumiała myśl Oliviera.
 — Już, — rzekła żywo — już, co znaczy to już?