Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/484

 Oczekując Ludwika XVI, królowa w gorączkowem postanowieniu nakazuje obronę. Dworzanie i oficerowie zebrali się około Marji Antoniny.
 Spostrzegła pomiędzy nimi pana de Saint-Priest, ministra Paryża, i rzekła doń:
 — Idź pan i przekonaj się należycie, czego chcą ci ludzie.
 Pan de Saint-Priest schodzi, przebywa dziedziniec i zbliża się do kraty.
 — Czego chcecie? — zapytuje kobiet.
 — Chleba! — tysiąc głosów mu odpowiada.
 — Chleba? — mówi pan Saint-Priest niecierpliwie, — kiedy mieliście jednego pana, nie brakowało wam chleba. Teraz, gdy ich macie dwa tysiące, cóż wam z tego?
 I pan de Saint-Priest oddala się wśród krzyku zgłodniałych istot, zabraniając otwierać kratę.
 Ale zbliża się deputacja, przed którą brama musi zostać otwartą.
 Maillard przedstawił się na Zgromadzeniu Narodowem, w imieniu kobiet, i uzyskał decyzję, że prezes Zgromadzenia na czele deputacji złożonej z dwunastu kobiet, pójdzie uczynić przedstawienie królowi.
 W tej samej chwili, razem z tą deputacją, mającą na czele Mouniera, wpada król galopem przez tylną część gmachu.
 Charny dopędził go w lasach Meudon.
 — Ah! to ty, panie hrabio — spytał król. — Czy do mnie masz polecenie?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Cóż się stało?... jechałeś widzę, bardzo prędko.
 — Najjaśniejszy Panie, dziesięć tysięcy kobiet przybyło w tej chwili z Paryża do Wersalu, i żąda chleba.
 Król wzruszył ramionami, raczej z litością niż pogardą.
 — Niestety! — rzekł, gdybym miał tyle chleba, nie czekałbym aż po niego przyjdą do Wersalu.
 Jednak bez innych uwag, żegnając żałosnem spojrzeniem rozpoczęte polowanie, rzekł:
 — Jedźmy, panie, do Wersalu.
 — Przybył w chwili, gdy wielkie krzyki podniosły się z placu broni.
 — Co to jest? — spytał król.
 — Najjaśniejszy Panie — zawołał Gilbert, wchodząc