Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/488

bliżają knot do ognia, proch rozmoczony w wodzie, odmawia pomocy.
 W tej chwili, głos jakiś, szepce te słowa Gilbertowi.
 — De Lafayette nadciąga i jest stąd o pół mili.
 Gilbert próżno szuka tego, który to powiedział, ale mniejsza o niego, wiadomość bardzo jest pożądana.
 Spogląda wokoło i widzi konia bez jeźdźca, konia jednego z zabitych gwardzistów.
 Siada nań i pędzi w stronę Paryża.
 Drugi koń bez jeźdźca chce biec za nim, ale ręka jakaś chwyta go za cugle. Gilbert sądzi, że myśl jego odgadnięto i że chcą go gonić. Rzucił wzrok za siebie ciekawy.
 Nie myślą wcale o nim, myślą o jedzeniu i zabijają konia nożem.
 Zwierzę pada i w sekundę zostaje na kawałki rozszarpane.
 Tymczasem, jak do Gilberta, tak i do królewskiego ucha, szepnięto: Pan de Lafayette przybywa.
 Król właśnie podpisał Mounierowi, akceptację Praw Człowieka.
 Podpisał dla Ludwiki Chambry rozkaz na przywiezienie zboża.
 Zaopatrzeni w dekrety i rozkazy, które, jak sądzono, miały uspokoić wszystkie umysły, Maillard, Ludwika Chambry i kobiety, wrócili do Paryża.
 Wychodząc z miasta, spotkali Lafayetta, który na naleganie Gilberta, pospieszał na czele gwardji narodowej.
 — Niech żyje król! — zawołał Maillard, a za nim kobiety, wznosząc papiery nad głowami.
 — O jakim mówiłeś pan niebezpieczeństwie dla Jego Królewskiej Mości? — zapytał Lafayette zdziwiony.
 — Chodź, chodź, generale!... — zawołał Gilbert nalegając — a sam to zobaczysz.
 Lafayette pospieszył co żywiej.
 Gwardja narodowa, bijąc w bębny, wchodziła do Wersalu.
 Za pierwszem uderzeniem ktoś króla trącił lekko w ramię.
 Odwrócił się i zobaczył Andreę.
 — A! pani de Charny! — rzekł. — Co porabia królowa?
 — Najjaśniejsza Pani błaga Waszą Królewską Mość,