Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/489

aby jechał coprędzej do Paryża. Na czele gwardji królewskiej i pułku flandryjskiego, przejedzie się szczęśliwie...
 — Czy to takie twoje zdanie, pani de Charny? — zapytał Ludwik XVI.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, jeżeli uda się jednocześnie przejechać granicę, jeżeli nie...
 — To?
 — To lepiej zostać.
 Król schylił głowę.
 Pozostał nie dlatego, aby miał odwagę pozostać, ale ponieważ nie miał siły pojechać.
 Pocichu wyszeptał:
 — Wygnaniec! wygnaniec!
 Potem zwrócił się do Andrei i rzekł:
 — Niechaj królowa jedzie sama.
 Andrea wyszła spełnić polecenie.
 W pięć minut potem weszła królowa i usiadła obok króla.
 — Poco pani przychodzisz? — spytał Ludwik XVI.
 — Aby umrzeć razem z tobą, Najjaśniejszy Panie! — odparła Marja Antonina.
 — A! — szepnął Charny — to prawdziwie pięknie...
 Królowa słysząc to, zadrżała.
 — Zdaje mi się — rzekła — że lepiej mi będzie umrzeć, niż żyć.
 W tej chwili bębny gwardji narodowej grzmiały pod samemi oknami pałacu.
 Gilbert wpadł zadyszany.
 — Najjaśniejszy Panie! — zawołał — nie masz się Wasza Królewska Mość czego obawiać, pan de Lafayette jest na dole.
 Król nie lubił Lafayetta, ale politykował z nim.
 Królowa, przeciwnie, nienawidziła generała i nie kryła swej nienawiści.
 Gilbert nie otrzymał odpowiedzi, nie zrażony jednak milczeniem królewskiem, powtórzył:
 — Czy Wasza Królewska Mość słyszał, com powiedział? Pan Lafayette jest na dole i czeka na rozkazy.
 Królowa milczała.
 Król się przezwyciężył.
 — Proszę mu podziękować i poprosić na górę.