Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/497

ROZDZIAŁ XXV

RANEK

 Jakiś człowiek czekał królowej na granicy dwóch mieszkań.
 Był to Olivier de Charny skrwawiony.
 — Król! — zawołała Marja Antonina, widząc zaczerwienione ubranie młodego człowieka. Król! Obiecałeś pan ocalić króla!
 — Ocalony, Najjaśniejsza Pani — odparł Charny.
 I zagłębił wzrok we drzwi, któremi przyszła królowa, aby wejść do Oeil-de-Boeuf, gdzie się zebrali w tej chwili królowa, córka królewska, delfin i kilku dworzan. Już miał zapytać o Andreę, gdy spotkał wzrok Marji Antoniny.
 Wzrok ten zatrzymał mu zapytanie na ustach.
 Ale wzrok królowej oddawna przejrzał serce Oliviera.
 Nie potrzebował mówić, bo Najjaśniejsza Pani myśl jego odgadła.
 — Idzie — rzekła — bądź pan spokojny.
 I pobiegła do delfina, i chwyciła go w objęcia.
 W rzeczy samej Andrea zamyka za sobą ostatnie drzwi i wchodzi do miejsca zebrania.
 Andrea i Olivier nie zamienili ani jednego słowa. Uśmiech jednego odpowiedział drugiemu i oto wszystko.
 Rzecz dziwna! Te dwa serca długo rozdzielone, zaczynały bić jednakowo.
 Tymczasem królowa patrzyła wokoło siebie i szczęśliwa, że pochwyci Oliviera na uczynku spytała:
 — A co król? gdzie król?