Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/498

 — Król szuka Was, Najjaśniejsza Pani, odpowiedział spokojnie de Charny, — poszedł jednym korytarzem, gdy Wasza Królewska Mość przyszła drugim.
 W tej chwili w sąsiednim pokoju usłyszano straszne krzyki.
 Mordercy wołali: Śmierć Austrjaczce! śmierć!...
 Śmierć Messalinie! śmierć pani Veto!... zadusić ją! powiesić!
 Jednocześnie dwie kule dziurawią drzwi, jedna z nich przeszła cokolwiek ponad głową delfina i utkwiła w futrynie.
 — Boże mój! Boże! — zawołała królowa padając na kolana — umrzemy wszyscy.
 Na znak Oliviera kilku gwardzistów uczyniło z ciał swoich mur, osłaniający królowę i jej dzieci.
 W tej chwili wszedł król śmiertelnie blady. Ze łzami w oczach przywoływał królowę, jak ona jego przywoływała.
 Spostrzegł ją i rzucił się w jej ramiona.
 — Ocalony! ocalony! — zawołała królowa.
 — Przez niego, Najjaśniejsza Pani — odparł król wskazując na Oliviera, i tyś także ocalona...
 — Przez jego brata! — rzekła królowa.
 — Panie — powiedział Ludwik XVI do hrabiego, wiele zawdzięczamy waszej rodzinie, tak wiele, że nigdy wypłacić długu nie zdołamy!...
 Królowa spotkała wzrok Andrei i odwróciła zarumienioną twarz.
 Uderzenia oblegających we drzwi słyszeć się dały.
 — Dalej, panowie — musimy tu wytrwać godzinę!... Jest nas siedmiu, jeżeli się dobrze bronić będziemy, nie zabiją nas w godzinę, a przez ten czas przyjdzie ktoś na pomoc Ich Królewskim Mościom.
 Wymawiając te słowa, Charny chwycił ogromną szafę zdobiącą róg królewskiej komnaty.
 Inni poszli za tym przykładem i stos mebli okrążył zaraz gwardzistów.
 Królowa wzięła oboje dzieci na ręce i modlić się zaczęła.
 Król wszedł do bocznego gabinetu dla spalenia niektórych papierów, by się nie dostały napastnikom.
 Walczyli oni tuż u drzwi.
 Co chwila wyskakiwały odłamki pod uderzeniem topora