Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/500

 Posłyszawszy imię Gilberta — dwa serca kobiece odmiennie zadrżały.
 Serce królowej i Andrei.
 Charny odwrócił się instynktownie i spostrzegł bladość obu kobiet.
 Opuścił głowę z westchnieniem.
 — Otwórzcie drzwi, panowie!... — rzekł król.
 Gwardja przyboczna usunęła resztki barykady.
 Tymczasem słyszano Lafayetta wołającego:
 — Panowie z gwardji narodowej paryskiej! wczoraj dałem słowo królowi, że wszystko co do Jego Królewskiej Mości należy, jest zupełnie bezpieczne; jeżeli pozwolicie wymordować straż przyboczną — słowo moje złamane i nie będę już godzien pozostać wodzem waszym.
 Kiedy drzwi się otwarły, ujrzano najprzód Lafayetta i Gilberta, z lewej strony stał Billot uszczęśliwiony, że bierze udział w ocaleniu króla. To on, Billot, obudził Lafayetta.
 Za Lafayettem, Gilbertem i Billotem, stał kapitan Gondran, dowódca kompanji.
 Księżniczka Adelaida pierwsza rzuciła się ku Lafayettowi i zarzucając mu ręce na szyję z wdzięcznością zawołała:
 — Ocaliłeś nas, szlachetny panie!...
 Lafayette z uszanowaniem chciał przestąpić próg Oeil de Boeuf, ale zatrzymał go któryś z oficerów służbowych.
 — Przepraszam — zapytał — czy ma pan generał pozwolenie?...
 — Jeżeli go nie ma — rzekł król wyciągając rękę do Lafayetta — ja mu je daję.
 — Niech żyje król!... niech żyje królowa!... — zawołał Billot.
 Król odwrócił się.
 — Głos ten jest mi znany!... — rzekł z uśmiechem.
 — Jesteś bardzo łaskawy, Najjaśniejszy Panie, rzekł zacny wieśniak. — Głos ten znany Wam z podróży do Paryża. Ah!... gdybyś Wasza Królewska Mość zamiast wracać tutaj pozostał był w Paryżu...
 Królowa ściągnęła brwi.
 — Czy tak?... powiedziała — czy tak mili są ci paryżanie?...