Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/507

 — Twoja ucieczka będzie równie gorszącą jak dezercja żołnierza.
 — Wytłumacz mi to, panie doktorze.
 — Przyszedłeś burzyć do Paryża i chcesz uciekać przed zawaleniem gmachu.
 — Bo nie chcę zgnieść moich przyjaciół.
 — Nie chcesz raczej być zgnieciony.
 — E! — rzekł Billot, — czyż nie wolno myśleć trochę i o sobie.
 — Piękne wyrachowanie! Czy to kamienie nie staczają się? czy staczając nie przygniatają uciekających tchórzów?...
 — Wiesz pan dobrze, że tchórzem nie jestem wcale.
 — Zostaniesz zatem, Billot, bo potrzebuję cię jeszcze.
 — Rodzina potrzebuje mnie także.
 — Nie ma rodziny ten, kto kocha ojczyznę.
 — Ciekawy jestem, czybyś pan to samo powtórzył, gdyby Sebastjan był na miejscu tego młodego człowieka?
 I wskazał trupa.
 — Billot — odparł ze stoicyzmem Gilbert, syn mój Sebastjan, patrzeć kiedyś będzie na mojego trupa, jak ja patrzę na tego...
 — Tem gorzej dla niego, panie doktorze, jeżeli się tak, jak ja patrzę na tego...
 — Tem gorzej dla niego, panie doktorze, jeżeli się tak, jak pan zimny okaże.
 — Mam nadzieję, że wart będzie więcej ode mnie, że będzie bardziej jeszcze stanowczym, bo dam mu przykład stanowczości.
 — Więc chcesz pan, aby dzeicko przyzwyczaiło się widzieć krew płynącą, ażeby w młodym wieku nawykło do pożarów, zaburzeń i napadów nocnych, ażeby przyzwyczaiło się patrzeć na znieważane królowe i na zagrożonych królów, a kiedy będzie zimne i twarde jak miecz — aby miało dla pana miłość i szacunek.
 — Nie, nie chcę aby widział to wszystko, i dlatego odesłałem go do Villers-Cotterets, czego dziś żałuję.
 — Żałujesz pan dzisiaj?...
 — Tak.
 — Dlaczego dzisiaj?
 — Bo dziś, ujrzałby w praktyce bajkę Lafontaine‘a o lwie i myszy, która dla niego jest bajką tylko.