Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/511

 Zbladł ze szczęścia, gdy Gilbert w jednę jego rękę włożył obie ręce Sebastjana, a w drugą dziesięć luidorów, każdy po czterdzieści osiem franków.
 Długiego szeregu przestróg higjenicznych doktora — wysłuchali obaj w religijnem skupieniu.
 Sebastjan spuścił wielkie wilgotne oczy.
 Pitoux ważył luidory i dzwonił niemi w ogromnej kieszeni.
 Gilbert dał Pitoux list do księdza Fortier.
 Gdy doktór skończył przemowę, Billot rzekł zkolei:
 — Pan Gilbert polecił ci moralną stronę Sebastjana, ja ci polecam fizyczną. Masz pięście, umiejże ich użyć w potrzebie.
 — O!... rzekł Pitoux mam i pałasz.
 — Nie nadużywaj go... zauważył Billot.
 — Teraz wtrącił Gilbert — pozostaje mi tylko oznaczyć, w jaki sposób podróżować będziecie.
 — Oh! — zawołał Pitoux — tylko dziewięć mil z Paryża do Villers-Cotterets, będziemy rozmawiać całą drogę.
 Sebastjan spojrzał na ojca, jakby zapytując czy to dobrze będzie rozmawiać z Pitoux przez mil dziewięć.
 Pitoux przejął to spojrzenie.
 — Będziemy mówić po łacinie i wezmą nas za uczonych.
 Było to marzeniem jego.
 Wieluż to innych, mając dziesięć podwójnych luidorów w ręku powiedziałoby:
 — Kupimy pierników.
 Gilbert zawahał się na chwilę.
 Patrzył na Pitoux, to na Billota.
 — Rozumiem — rzekł ten ostatni. — Zadajesz pan sobie pytanie, czy Pitoux jest dobrym przewodnikiem, wahasz się pan powierzyć mu swoje dziecię...
 — O! — rzekł Gilbert — nie jemu ja je powierzam.
 — A komu?
 Gilbert spojrzał w górę, był jeszcze zanadto wolterjaninem, aby odpowiedzieć wyraźnie:
 Bogu! I na tem się skończyło. Postanowiono tylko, że nie zmieniając projektu Pitoux, który młodemu Gilbertowi obiecywał podróż nie męczącą, a przyjemności pełną, jutro dopiero wyruszą.
 Mógł Gilbert wysłać syna w jednym z powozów, któ-