Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/529

 Spuścił głowę i zaczynał być niezadowolony.
 — To... bo... bardzo długie opowiadanie, — rzekł.
 — A tyś głodny? — spytała pani Biilot.
 — Być może.
 — Pragnienie masz?
 — Nie zaprzeczam.
 Służący tak się pospieszyli, że Pitoux, który trawiąc prędko, nie miał czasu strawić koguta ciotki Anieli, znalazł pod ręką kubek, chleb i mięso.
 Widział, że trzeba się było przemóc i zaczął jeść.
 Ale mimo dobrej woli, musiał zabastować na chwilę.
 — Co ci jest? — zapytała pani Biilot.
 — Ba! co mi jest...
 — Pić dla Pitoux!... — zawołała pani Biilot na sługę.
 — Mam jabłecznik, proszę pani.
 — Może on woli wódki?
 — Wódki?
 — Przyzwyczaiłeś się może do niej w Paryżu?
 Poczciwa kobiecina sądziła, że przez te dwa tygodnie, Pitoux miał czas zepsuć się zupełnie.
 Pitoux odtrącił dumnie przypuszczenie.
 — Wódki! — rzekł — ja nigdy nie piję...
 — To opowiadaj...
 — Musiałbym drugi raz znowu opowiadać pannie Katarzynie, e... to strasznie długa historja.
 — Dwie czy trzy osoby rzuciły się do suszarni po pannę Katarzynę.
 Ale kiedy wszyscy pobiegli w tamtą stronę, Pitoux machinalnie spojrzał na schody i przez drzwi otwarte na pierwsze piętrze ujrzał Katarzynę, patrzącą przez okno w stronę lasu, to jest w kierunku de Boursonne. Katarzyna tak była zatopiona w kontemplacji, że ruch wewnątrz nie zwrócił wcale jej uwagi.
 — Ah! ah! — rzekł, wzdychając — patrzy w stronę lasu, w stronę Boursonne, w stronę pana Izydora de Charny.
 I westchnął jeszcze mocniej.
 W tej chwili wysłańcy wrócili, nietylko z suszarni, ale i ze wszystkich miejsc, w których mogła się znajdować Katarzyna.
 — I cóż? — spytała pani Biilot.
 — Nie widzieliśmy nigdzie panny.