Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/530

 — Katarzyno! Katarzyno! — wołała matka.
 Dziewczyna nic nie słyszała.
 Pitoux ośmielił się głos zabrać.
 — Pani Billot — rzekł — ja wiem dlaczego nie znaleziono nigdzie panny Katarzyny.
 — Dlaczego?
 — Bo jej niema nigdzie.
 — A wiesz gdzie jest?
 — Wiem.
 — Gdzie?
 — Tam, na górze.
 I wziąwszy panią Billot za rękę, wstąpił z nią na kilka schodów i pokazał Katarzynę, siedzącą w oknie bluszczem obrosłem.
 — Czesze się — rzekła dobra kobieta.
 — Nie, niestety! uczesana jest — rzekł melancholijnie Pitoux.
 Ale pani Billot nie uważała na to, tylko krzyknęła głośno:
 — Katarzyno! Katarzyno!
 Dziewczyna zadrżała zdziwiona i prędko zamknęła okno.
 — Cóż tam? — zapytała.
 — Chodźże prędzej — zawołała matka Billot, nie wątpiąc o wrażeniu, jakie sprawią jej słowa: — Anioł Pitoux wrócił z Paryża.
 Pitoux z obawą czekał odpowiedzi Katarzyny.
 — Tak? — rzekła zimno.
 Tak zimno, że zbrakło serca Ludwikowi.
 I zeszła ze schodów z flegmą flamandek w obrazach Van Ostada lub Brauwera.
 — Patrzcie państwo — mówiła schodząc — to on.
 Pitoux skłonił się zaczerwieniony i drżący.
 — Kask ma — szepnęła któraś służąca do ucha młodej pani.
 Pitoux czytał wrażenia na twarzy Katarzyny.
 Na tej ślicznej, trochę bladej lecz zawsze pełnej i aksamitnej twarzy, nie znać było żadnego uwielbienia dla ludwikowego kasku.
 — Ah! — rzekła — ma kask... a to naco?
 Oburzenie przemogło w sercu poczciwego chłopca.
 — Mam kask i pałasz — odparł dumnie — bo biłem