Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/531

się i zabijałem dragonów i szwajcarów, a jeżeli wątpisz o tem, panno Katarzyno, to zapytaj, proszę, ojca.
 Katarzyna tak była zamyślona, że usłyszała tylko ostatnie słowa Ludwika.
 — Jakże się ma ojciec? — powiedziała — i czemu także nie wrócił?... czy złe wiadomości z Paryża?
 — Bardzo złe — rzekł Pitoux.
 — Sądziłam, że się wszystko uspokoi — zauważyła Katarzyna.
 — Tak, ale się wszystko zaniepokoiło — odparł Pitoux.
 — Czy przywrócenie pana Neckera nie pogodziło ludu z królem?
 — Właśnie tu o pana Neckera idzie — rzekł Pitoux pogardliwie.
 — To jednak zadowolniło lud?
 — Tak go dobrze zadowolniło, że ma zamiar sam sobie wymierzyć sprawiedliwość i sam pozabijać wszystkich swoich nieprzyjaciół.
 — Wszystkich nieprzyjaciół! — zawołała zdziwiona Katarzyna, — a cóż to są za nieprzyjaciele ludu?
 — Arystokraci! — burknął Pitoux.
 Katarzyna zbladła.
 — Kogo nazywają arystokratami? — spytała.
 — Także pytanie! Tych, co mają wielkie ziemie i piękne zamki, tych, co głodzą naród i mają wszystko, gdy my nie mamy nic.
 — Cóż dalej? — rzekła niecierpliwie Katarzyna.
 — Ludzi, którzy jeżdżą w piękne konie i powozy, kiedy my chodzimy piechotą.
 — Boże mój! — zawołała dziewczyna, stając się białą prawie.
 Pitoux zauważył to wzruszenie na jej licach.
 — Nazywamy też arystokratami niektórych naszych znajomych.
 — Moich znajomych?
 — Naszych znajomych? — spytała matka Billot.
 — Któż to taki? — nalegała Katarzyna.
 — Naprzykład pan Berthie de Savigny.
 — Pan Berthier de Savigny?
 — Ten, co pani ofiarował złote kolczyki, które miałaś panno Katarzyno, tańcząc z panem Izydorem.
 — A więc?