Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/535

 — Któż temu zaprzecza?
 — Nikt, zapewne, pani Billot, ale przedając, trzeba jeźdżić.
 — Mam konia.
 — Płacąc, trzeba się targować.
 — Umiem się wygadać.
 — Siejąc i uprawiając...
 — Czyż nie jestem przyzwyczajana do dozorowania?
 — A żniwa?... Robotnikom obiad trzeba gotować, pomagać im potrzeba...
 — Co dotyczy dobra mego męża, to nie przestrasza mnie wcale — zawołała poczciwa kobieta.
 — Ale, pani Billot, nakoniec...
 — Co nakoniec?
 — Tyle pracy... i... tyle lat...
 — A! — mruknęła matka Billot, krzywo patrząc na Pitoux.
 — Pomóżcie mi, panno Katarzyno — zawołał biedny chłopiec, tracąc odwagę wobec coraz trudniejszego położenia.
 — Co mam robić, aby pomóc panu? — powiedziała dziewczyna.
 — Oto — odparł Pitoux — pan Billot nie wybrał pani Billot do tej pracy.
 — Kogóż więc? — przerwała, drżąc zarazem z uwielbienia i szacunku.
 — Wybrał kogoś silniejszego, wybrał pannę Katarzynę...
 — Córkę do rządzenia domem! — zawołała stara matka z niedowierzaniem.
 — Pod twojemi rozkazami, matko, pospieszyła dodać dziewczyna, czerwieniąc się cała...
 — Nie, nie — rzekł Pitoux — nie! muszę spełnić całkowicie polecenie, pan Billot upoważnia pannę Katarzynę, aby zastępując go, rządziła domem i wszystkiemi interesami...
 Każde to słowo, wciskało się do serca gospodyni, a tak poczciwą miała ona naturę, że zamiast zjadliwej zawiści i palącego gniewu, degradacja zastała ją zrezygnowaną, I posłuszniejszą i bardziej jeszcze o nieomylności męża przekonaną.
 Billot nie mógł się mylić, Billot powinien być słuchany.