Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/539

 Pitoux zostawszy sam jeden, zbliżył się do Katarzyny i powiedział:
 — A ja?...
 — Nie mam panu nic do rozkazania — odparła.
 — Jakto? nic nie będę robił?...
 — Cóż chcesz robić?...
 — To, co przed odjazdem.
 — Przed odjazdem byłeś przez moją matkę przygarnięty.
 — Teraz pani wyznacz mi jaką robotę.
 — Nie mam nic dla ciebie, panie Ludwiku.
 — Dlaczego?...
 — Bo jesteś uczonym, paryżaninem, więc ci ciężkie roboty nie przystoją.
 — Naprawdę?... — spytał Pitoux.
 Katarzyna skinęła głową, co miało znaczyć: naprawdę.
 — Jam uczony?... — powtórzył Pitoux.
 — Bezwątpienia.
 — Ale spojrzyj pani na moje ręce, panno Katarzyno.
 — Mniejsza o to!...
 — Wkońcu, panno Katarzyno — rzekł zrozpaczony chłopak — dlaczego pod pozorem, że jestem uczony, chcesz mnie zmusić, abym umarł z głodu?... Filozof Epiktet służył przecie, aby żyć i jeść; bajkopisarz Ezop pracował na chleb w pocie czoła!... Obaj ci panowie, byli jednak uczeńsi ode mnie.
 — Trudno, tak musi być.
 — Ale pan Billot przyjął mnie za domowego i dlatego przysłał mnie z Paryża.
 — Być może. Ojciec mógł panu dawać roboty, których ja nakazywać nie mogę.
 — Nie nakazujcie mi ich, panno Katarzyno.
 — Wtedy byłbyś bezczynnym, a na to pozwolićbym nie mogła. Mój ojciec, mógł czynić jako pan, to czego mnie nie wolno, jako zarządzającej. Administruję jego dobrem, muszę dbać o dochohdy.
 — Pracą swą będę przynosił korzyści, panno Katarzyno, obracasz się w błędnem kole.
 — Nie rozumiem, panie Pitoux, wielkich twoich frazesów. Co to jest błędne koło?...
 — Błędnem kołem, panno Katarzyno, nazywa się złe rozumowanie. Zostaw mnie pani na folwarku i daj mi ja-