Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/545

łeś pan niedawno, że jeżeli coś podobnego, trafia się dwom kochającym się osobom, nazywają to sympatją.
 — Tak jest. Ale przez kogo odebrałaś wiadomość, moja pięnka Katarzyno?
 — Przez Ludwika Pitoux.
 — Cóż to za Pitoux? — zapytał młody człowiek z lekceważeniem, które rumieniec Ludwika w karmazyn zamneniło.
 — Ależ, wiesz pan przecie — rzekła; — Pitoux, to ten blady chłopiec, którego ojciec wziął na folwark; szłam z nim pod rękę jednej niedzieli.
 — A! przypominam sobie — zawołał młody szlachcic; — ma kolana jak węzły u serwety.
 Katarzyna śmiać się zaczęła, a Pitoux upokorzony, spojrzał na swe kolana rzeczywiście do węzłów podobne.
 — No, no — rzekła Katarzyna — nie śmiej się pan za bardzo z mego biednego Pitoux. Wiesz pan, co mi przed chwilą proponował?
 — Nie, opowiedz mi moja najpiękniejsza.
 — Chciał mi towarzyszyć do La-Ferté-Milon.
 — Gdzie wcale nie pojechałaś.
 — Nie, bo wiedziałam, że tu na mnie czekasz, tymczasem ja czekałam na pana...
 — Ah! czy wiesz, że wyrzekłaś królewskie słowo, Katarzyno?
 — Doprawdy? Nie myślałam o tem.
 — Dlaczego nie przyjęłaś ofiary tego pięknego kawalera, byłby nas oboje ubawił.
 — Może niebardzo — rzekła z uśmiechem Katarzyna.
 — Masz słuszność, moja droga — odpowiedział Izydor, patrząc na piękną wieśniaczkę oczami, błyszczącemi miłością.
 Pitoux zamknął oczy, aby nie widzieć, ale doszedł go odgłos pocałunku.
 Wziął się za włosy zrozpaczony, a kiedy przyszedł do siebie, usłyszał głosy oddalających się kochanków. Katarzyna mówiła:
 — Masz słuszność, panie Izydorze, pochodzimy z godzinkę; odbiję ją na Kadecie.
 I dodała śmiejąc się ciągle:
 — Dobre zwierzę, nic nikomu nie powie.
 To było wszystko; widzenie znikło, a ciemności ogarnę-